Dominique Leroy heeft geleerd dat ze moet luisteren naar haar lichaam en haar limieten. “Mijn kinderen wijzen me er soms op dat ik best even op de rem ga staan. Dan luister ik. Maar het lukt me niet altijd dat evenwicht te vinden.”
“Ga ik naar het conservatorium of word ik handelsingenieur? Daar twijfelde ik over toen ik een studiekeuze moest maken. Ik speelde gitaar en muziek speelde een belangrijke rol in mijn leven. Ik maakte uiteindelijk een rationele keuze, geen emotionele. Ik was ambitieus en het leek me moeilijk muziek te studeren en daarna in een leidinggevende functie terecht te komen. Als ik handelsingenieur zou worden, zou ik daarna wel muziek kunnen blijven spelen, dacht ik. Tien jaar lang is dat ook gelukt, daarna werd ik toch opgeslokt door het werk. Ik speel nu veel minder.
“Muziek is nog altijd een voeding voor de geest die ik niet kan missen. Ik ga naar alle opera’s in De Munt, kom regelmatig in Bozar en in de zomer doe ik een heleboel festivals. Dit jaar ging ik al naar het concert van Ed Sheeran, naar Rock Werchter, Werchter Classic en Les Francofolies de Spa.
“Al heb ik soms ook gewoon behoefte aan leegte. Terwijl ik loop, zal ik bijvoorbeeld nooit naar muziek luisteren. Dan geniet ik liever van de natuur en de stilte van het Zoniënwoud. Dat anderhalve uur sporten in het weekend kan ik niet missen. Die tijd heb ik nodig om te bekomen. Het eerste halfuur zit mijn hoofd nog vol, daarna kan ik ontspannen. Ik zou soms graag een tweede keer per week gaan lopen, maar dat lukt niet. Daar heb ik noch de tijd, noch de moed voor.”
Persoonlijk falen
“Het was een bewuste keuze om me wat beter te verzorgen, toen ik rond mijn veertigste startte met lopen. Ik heb er veel uit geleerd. De eerste keer dat ik 30 kilometer liep tijdens een marathontraining, voelde ik me niet lekker toen ik thuiskwam. Ik had niets meegenomen om te eten of te drinken, en moest meteen gaan liggen. Ik was helemaal leeg. Op dat moment heb ik beseft dat je moet luisteren naar je lichaam en naar je limieten.
“Sindsdien ben ik daar veel bewuster mee bezig en voel ik ook op het werk wanneer ik te ver ga. Dan stop ik, ga ik wandelen of neem ik een paar uur tijd voor mezelf. Ook bij anderen probeer ik daar oog voor te hebben. Ik heb me voorgenomen dat nooit iemand die rechtstreeks voor mij werkt een burn-out zal hebben. Dat zou ik zien als een persoonlijk falen. Je moet je mensen erop wijzen dat ze op tijd hun evenwicht moeten terugvinden.
“Niet dat het mij altijd lukt dat evenwicht te vinden. Het zou heel pretentieus zijn te beweren dat dat wel zo is. Er zijn periodes waarin ik te ver ga. Het is belangrijk dat je je daar bewust van bent, want op die momenten ben je minder aangenaam om mee samen te werken. Je wordt moe, een beetje agressiever en je kunt de zaken dan minder vanaf een afstand bekijken. Dat is niet goed voor een bedrijfsleider en mensen voelen dat.”
De waarheid zeggen
“Mijn kinderen wijzen me er daarom soms op dat ik er moe uitzie of dat ik toch best even op de rem ga staan. Dan luister ik. Al zeggen ze het vandaag misschien minder dan vroeger, want ze beseffen dat ik mijn werk graag doe. Toen mijn oudste zoon zeven was, heb ik hem dat moeten uitleggen. Ik kwam die avond moe en een beetje slechtgezind thuis, waarop hij me vroeg waarom ik toch zo hard werkte. Papa werkte ook, dan moest mama dat toch niet doen? Dat is confronterend, zo’n uitspraak. Ik heb toen heel simpel uitgelegd dat mama werkt omdat ze dat graag doet en dat belangrijk vindt. Dat ik veel van mijn kinderen houd, maar dat ik evenwicht nodig heb. Het is de waarheid. Ik zou perfect een baan kunnen doen die minder zwaar is, maar ik zou er minder voldoening uit halen.”
