Christiaan De Wilde stond de voorbije vier stormachtige jaren aan het roer van Innogenetics. Hij heeft het Gentse biotechbedrijf, dat intussen in Japanse handen is, naar winst geleid. Maar aan het imago moet nog hard worden gewerkt.
Innogenetics was in de jaren negentig de vaandeldrager van de Belgische biotechsector. Het gooide hoge ogen op de beurs, tot de financiële motor stokte. Vooral de afdeling therapeutica, en dan vooral het onderzoek en de ontwikkeling van een vaccin tegen hepatitis C, sleurde het bedrijf richting afgrond. Rudi Mariën, de financieel sterke man en hoofdaandeelhouder van Innogenetics, weekte in 2006 De Wilde (48) los bij Johnson & Johnson om het tij te keren.
De Gentenaar bleef op post toen Innogenetics na het opdoeken van de therapeutica-activiteiten achtereenvolgens in handen kwam van Solvay Pharma, het Amerikaanse Abbott en het Japanse Fujirebio. “Ik heb toch een paar keer gedacht ‘hier komen we niet meer uit, we hebben geen cent meer om salarissen te betalen’.”
Hebt u zelf beslist de divisie therapeutica stop te zetten?
De Wilde:”Dat was de raad van bestuur, maar ik heb hen lichtjes de arm moeten omwringen (lacht). Ik was hier begonnen in september 2006 en in maart 2007 via een converteerbare obligatie geld gaan ophalen in Londen. Samen met Pascal Paepen (KBC-bankier die ook de financiële markten voor de VRT verslaat). In een halve dag haalden we 31,7 miljoen euro op, maar wel op basis van het verhaal van diagnostica. Pascal had ook nog nooit gezien dat bondholders zo snel meegingen in zo’n verhaal. Maar een paar maanden later zaten we in therapeutica die centen al op te eten.”
“In september 2007 werd ik gevraagd om CEO te worden. We hebben toen bekeken of de afdeling therapeutica kon worden verkocht. We hadden een kandidaat, maar die bood niet het bedrag dat sommigen in het bestuur in gedachten hadden. Dat bedrag was veel te hoog. Intussen moesten we het bloeden wel stoppen. Ik ben dan samen met Rudi Mariën naar Londen gegaan, waar we bijna uitgescholden werden door onze bondholders. We moesten van hen meteen stoppen met de therapeutica. We hebben die dan in een andere legale entiteit geduwd, Genimmune, maar slaagden er niet in die te verkopen. Toen dan in 2008 de crisis losbarstte, hebben we de stekker eruit getrokken. You cut a leg to save the body.”
“Het bedrijf werd in september 2008 overgenomen door Solvay Pharma voor 200 miljoen euro, plus de convertible bond. Begin 2009 herzag Solvay zijn strategie voor farma. We stonden weer te koop. In de zomer van 2009 werd Abbott eigenaar. We zeiden ‘het is niet waar!’ We hadden net een rechtszaak gewonnen tegen hen. Er was paniek. We hebben toen enorm veel geluk gehad. De overname kon niet doorgaan door een concurrentieprobleem voor één productielijn in Italië. Fujirebio nam Innogenetics uiteindelijk over voor 87 miljoen euro. We hadden een goede engelbewaarder.”
Hoe vaak was het bijna over and out?
De Wilde: “Een eerste keer allicht indien we die convertible bond niet hadden verkregen. Als we de therapeutica niet hadden gestopt, zouden we nooit zijn overgenomen door Solvay en was het ook gedaan. En als we bij Abbott waren gebleven, werden we zonder twijfel helemaal ontmanteld. Abbott heeft bij Solvay Pharma 3000 man op straat gezet. Wij zouden daar zeker bij geweest zijn. We zijn dus drie keer door het oog van de naald gekropen.”
Had u bij de overname door Fujirebio durven te denken dat u hier nu nog zou zitten?
De Wilde: (grijnst) “Er waren heel mooie aanbiedingen, waar ik niets over kan zeggen, maar wel heel dichtbij heb gestaan. We zaten toen ook kort bij een managementbuy-out. Daar had een heel mooie constructie uit kunnen komen, maar ik heb in al mijn wijsheid besloten bij de groep te blijven.”
“Het had natuurlijk een heel andere dynamiek gegeven. Innogenetics was dan een Belgisch bedrijf gebleven dat verweven had kunnen worden met andere bedrijven. Het had zelfs kunnen leiden tot een nieuw beursgenoteerd bedrijf, weliswaar onder een andere naam.”
Hoe belangrijk is Vlaanderen nog voor Innogenetics?
De Wilde: “Wij genereren 95 procent van onze omzet buiten België. Maar ik ben wel overtuigd dat onze universiteiten top zijn en dat je de mensen die er afstuderen het best in hun eigen omgeving tewerkstelt. En dan staan wij in Vlaanderen voor grote uitdagingen. Het wordt steeds moeilijker ze hier te houden. Dus moeten we zorgen dat hier voldoende bedrijven zijn die getalenteerde mensen een toekomst kunnen geven. Innogenetics is zo’n bedrijf.”
Bert Lauwers
