Bad economics, bad leadership

Thomas Leysen, voorzitter van de raad van bestuur van KBC Group, kreeg eind november de Leadership Award van Lead-In. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om nog eens aan te geven dat de Belgische overheid geld verdiend heeft aan de redding van KBC.

“KBC heeft 7 miljard euro gekregen en 13 miljard euro terugbetaald. Zelfs als de overheid een miljard euro kosten maakte, blijft er 5 miljard euro winst voor de staat”, redeneerde Leysen.

Van een man met de staat van dienst van Thomas Leysen verwacht je zinniger praat. In de eerste plaats omdat KBC nog 3 miljard euro staatssteun moet terugbetalen. De bank heeft zichzelf tot 2017 de tijd gegeven om dat te doen, dus dat komt wel goed. Het gaat er vooral om dat de redding van een noodlijdende bank nooit een winstgevende zaak kan zijn.

Graag leggen we de heer Leysen nog eens uit waarom. De banken die in 2008 en 2009 gered moesten worden, hebben zich bezondigd aan grove fouten, winstbejag, overdreven schuldopname, en een gebrek aan risicobeheer en interne controle. Hun redding heeft een enorme impact gehad op de begroting, de overheidsfinanciën, de staatsschuld. Bovendien heeft de bankencrisis geleid tot een economische crisis waaronder Europa nu al zes jaar gebukt gaat. Bedrijven zijn in de problemen gekomen, mensen hebben hun job verloren en zijn uit hun huizen gezet.

De waarheid is dat de kosten van de redding van de banken nooit meer terugbetaald kúnnen worden. Het gaat dan niet alleen over de vele procenten economische groei en bbp die we kwijt zijn. Veel burgers hebben sinds 2008 hun vertrouwen verloren in de banken, de politici, de instellingen, hun eigen toekomst. Elke bankenredding is verkeerd. It’s just bad economics. Banken moeten failliet kunnen gaan en als ze dat niet willen, moeten ze zorgen dat ze voldoende kapitaal hebben om de verliezen te absorberen. Wie beweert dat een bankenredding een goede zaak voor de belastingbetaler kan zijn, geeft blijk van bad leadership.