“Zou ik gelukkiger worden als ik betaald thuis zit? Ik betwijfel het”

“Wat heb ik bijgebracht? Is de maatschappij daar beter van geworden? Of alleen de aandeelhouder? Dat soort vragen hoef ik in mijn sector niet te stellen. Als we kaderleden rekruteren, valt het me op dat dat soms anders is bij mensen die in de privésector werken. Ze moeten targets halen die in New York of Tokio worden vastgelegd en begrijpen de keuzes niet altijd. Het zou me dus niet verbazen dat die mensen meer tijd of energie in hobby’s willen steken. Precies omdat ze het beu zijn abstracte doelstellingen na te jagen.

“Ik heb geen behoefte aan hobby’s om me uit te leven. Ik heb er ook niet altijd de tijd voor. Rode Kruis-Vlaanderen heeft 14.000 vrijwilligers. De vergaderingen met hen vinden alleen ‘s avonds of in het weekend plaats. Soms is het een spreidstand om daar aanwezig te zijn. Na een zaterdag gevuld met vergaderingen voel je dat het opnieuw snel maandag is en dat je behoefte hebt aan een adempauze om even bij te benen. Dit vergt dus wel iets van een mens en zijn familie.

“Gelukkig is mijn vrouw altijd heel begripvol. Ze is anesthesiste en ze weet ook wat het is buiten de kantooruren te werken. Toen we afstudeerden (Vandekerckhove is arts, nvdr), bestond een werkdag van negen tot vijf gewoon niet. Je werkte door tot de laatste patiënt geholpen was. Als je gemotiveerd bent en voldoening haalt uit je werk, steekt het niet op een uurtje. Mijn echtgenote en ik hebben bovendien de filosofie dat we – zolang we gezond zijn – de plicht hebben een bijdrage te leveren aan de maatschappij.”

Mindfulness op de fiets

“Je hebt natuurlijk wel compensatieperiodes nodig, waarin je de batterijen kunt opladen. Sinds drie jaar ga ik daarom twee keer per week met de elektrische fiets naar het werk. Ik kan de 30 kilometer van Leuven naar Mechelen langs de vaart afleggen, op zo’n 300 meter van de steenweg waar iedereen in de file staat. Een buitenkansje, want ik lijk op die momenten in een andere wereld te fietsen. Op zulke momenten borrelen de ideeën vanzelf op, want er is geen nieuwe input. Wat sommige mensen proberen te verkrijgen met mindfulness, bereik ik dus op de fiets. Die rit duurt 50 minuten en in die tijd kun je niets opschrijven of telefoneren.

“Hetzelfde overkomt me als ik ga joggen in de natuur. Alleen neem ik dan wel altijd een klein papiertje mee, zodat ik een goed idee meteen kan noteren. Anders krijg ik stress van de gedachte dat ik iets niet mag vergeten. Dan is het handig dat ik alleen loop. In het weekend zoek ik het sociale contact niet extra op, omdat ik voor mijn baan al zo veel mensen ontmoet.”

Werken en leven

“Ik begrijp niet goed dat sommige mensen een opdeling maken tussen werken en leven. Stel je voor dat ik nu al met pensioen zou gaan. Zou ik gelukkiger worden van dat betaald thuis zitten? Ik betwijfel het. In de gezondheidssector werd jaren geleden afgesproken dat werknemers eindeloopbaandagen krijgen. Dat wil zeggen dat er mensen zijn die voordat ze met pensioen gaan meer dan drie maanden vakantie per jaar hebben. De vraag is wat je daarmee doet. En welke zingeving je daaruit haalt. Je krijgt in je leven maar één kans om een bijdrage te leveren en impact te hebben. Die wil ik grijpen.

“Natuurlijk moet iedereen zijn limieten kennen en een evenwicht vinden. Toch denk ik dat mensen soms overdrijven als ze alles wat met werken te maken heeft, voorstellen als slecht, en alles wat ze in hun vrije tijd doen als opbouwend en goed. Voor mij geldt dat niet.”