Zonen en dochters

Golf is en blijft een sport voor volwassen mensen. Zozeer dat de jeugd er maar geen trek in krijgt. En zonder jeugd is er voor een sport geen echte toekomst.

Uit de klassementen van de Tours, begin december, blijkt dat 2008 niet meteen een topjaar was voor de Belgische golfsport. Ellen Smets (84ste) en Lara Tadiotto (95ste) redden de eer nog min of meer in de Europese Tour voor dames, maar bij de heren is het kommer en kwel. Alleen Nicolas Vanhootegem had zijn kaart voor de Challenge Tour, de tweede Europese afdeling, en staat daar nu op de 60ste plaats. Nog dieper in dat klassement staat Nicolas Colsaerts (153ste), maar die kon maar acht toernooien spelen. In de qualifying school, de testwedstrijd om sommige spelers alsnog toegang te verlenen tot de grote Tour, kon geen enkele Belg het geluk afdwingen. Onze landgenoten spelen dus vooral in de Alps Tour, de derde afdeling van de Europese golfsport.

De Belgische golfsport is nog in een ander bedje ziek: in het zog van de profspelers is er geen enkele amateur die ook maar enig vermoeden van een radicale ommekeer kan cre-eren. In een land waar openbare golfbanen al even zeldzaam zijn als goed golfweer in december, is dat stof tot nadenken. In ons land is golfen een kwestie van privégolfclubs: hoe kun je dan ander jong talent naar de golfbaan aantrekken dan alleen maar zonen en dochters van leden?

Een mogelijkheid is gezinnen voltallig te laten spelen voor een zeer democratische prijs en zo het imago van een elitaire en ontoegankelijke sport doorprikken. In Engeland heeft men dat begrepen en is de doorstoom van school naar golfbaan in drie jaar verdrievoudigd. Als er niets verandert, dan lopen de bewindsmensen van de Belgische golfsport het risico dat golf een bezigheid wordt voor almaar oudere weekendspelers. Jongeren van wie in de familie niemand golf speelt, gaan in de huidige context immers niet spontaan aanbellen bij een golfclub. Als daar niets aan verandert, dan krijgen we op termijn golfclubs die meer verdienen aan de organisatie van verlovings- en huwelijksfeestjes, dan aan hun green fees.

Golf is voor de jeugd nochtans een veel coolere sport dan vroeger. Er is niet alleen Tiger Woods, maar ook al die voetballers, acteurs en zangers die wel eens een balletje slaan. In echt sportieve landen blijkt dat trendy aspect evenwel geen aantrekkingspool. In Zweden, waar golf een volwaardige sport is, zijn 20 procent van de 580.000 junioren, van wie 30 procent meisjes. In Zweden is immers helemaal geen sprake van een golfspelende elite: 480 clubs voor negen miljoen inwoners en iedereen probeert de best mogelijke financiële voorwaarden en faciliteiten te hebben voor de jeugd. In ons land lijkt niemand dat te snappen.

> Ierland. “Ik werd lid van Sart Tilman omdat ik niet goed genoeg kon tennissen”, lacht Luc Partoune, directeur van Liège Airport, handicap 21,7. “Dat was vijf jaar geleden en sindsdien amuseerde ik me al veel meer dan op de tenniscourt. Eigenlijk kreeg ik zin om te golfen toen ik met de fiets op pad was in Ierland, in Kerry. We zagen daar om de vijf minuten een golfbaan, dus wilde ik bij thuiskomst meteen gaan golfen. Later ben ik trouwens nog teruggekeerd naar Ierland om er in de K Club en op Portmarnock te gaan spelen.”

> Putting. “Om vooruitgang te maken, zou ik vaker moeten spelen. Toch slaag ik erin om een achttien holes per week af te werken, met daarbovenop een sessie op de practice in de namiddag. De putting, dat is mijn sterkste punt. Daarom trek ik me goed uit de slag op andere terreinen, want iedereen kent alleen maar de greens van Sart Tilman…”

> Langste drive. “Een paar keer per jaar neem ik deel aan een golfevenement. En twaalf jaar geleden organiseerden we op de tarmac van de luchthaven van Luik een longest drive. Het was de pro van Sart Tilman, Manu Janssens, die toen won. Hij is nu mijn leraar, maar ik zie hem niet vaak genoeg. Terwijl dat eigenlijk wel zou moeten om mijn doel te bereiken: handicap zestien.”

> Charters. “Vanuit Luik vertrekken tegenwoordig nogal wat charters die hun passagiers naar golflanden vliegen, zoals Turkije (waar het golfaanbod gewoon overweldigend is) of Spanje. Zelf ga ik geregeld in het buitenland spelen via CGA, een golfserviceclub. Een paar dagjes hier of daar, samen met de vrienden van de Sart Tilman.”

John Baete