Zonder schuld

Onlangs meende The Economist de complexe situatie in dit land te kunnen verklaren door te verwijzen naar de splitsing van de Leuvense universiteit veertig jaar geleden. Daarmee ging het blad, dat nochtans bekendstaat voor zijn correcte berichtgeving, wat kort door de bocht. Het Belgische enigma en de Vlaamse verzuchtingen herleiden tot een simpele taalstrijd getuigt van gebrek aan dossierkennis. De huidige generatie jonge Vlamingen koestert al lang geen linguïstische minderwaardigheidsgevoelens meer tegenover de Franstaligen.

De uitdagingen voor de nv België zitten in tal van domeinen: fiscaliteit, economie, werkgelegenheid, mobiliteit, justitie, gezondheidszorg, vergrijzing, migratiebeleid,… En ook: geloofwaardigheid. In de benadering van deze grote vraagstukken is er één constante: de fundamenteel verschillende visies tussen noord en zuid. Met als gevolg een patstelling en besluiteloosheid.

Als Jan met de pet al lang niet meer kan volgen, hoe moet het dan zijn voor de correspondenten van CNN, BBC, The Times, Die Zeit of Le Monde? Het artikel in The Economist is symptomatisch.

Er is natuurlijk onze uitzonderlijk complexe staatsstructuur. Er is BHV. En sedert vier jaar de politieke impasse. Mede door de besluiteloosheid die ons politieke bestel inmiddels kenmerkt, hertekende de Vlaamse kiezer vorig jaar radicaal het politieke landschap. Vlamingen willen oplossingen, eerder dan problemen. Vlamingen zijn bereid om daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Responsabilisering heet dat. Franstaligen blijken in de praktijk alleen op de unitaire rem te blijven duwen.

Maar dat beeld vindt de lezer in de buitenlandse media niet terug. Ontstellend is het gebrek aan correcte informatie. Die media hangen een negatief beeld van Vlaanderen op. Alsof Vlamingen bang zijn voor de buitenwereld. Dit terwijl meer en meer Vlamingen een leidinggevende rol opnemen in internationale bedrijven en organisaties. Impliciet klinkt het in die media “dat het rijke Vlaanderen af wil van het arme Wallonië”. Vlamingen wordt een schuldgevoel aangepraat. Alsof responsabilisering onverenigbaar is met solidariteit. Daarin had The Economist wel gelijk. De toekomst van België is een interessant voorbeeld voor Europa.

De gebrekkige berichtgeving komt in hoofdzaak van de buitenlandse journalisten in Brussel. Dat zijn er meer dan vijfduizend. Van hen spreken slechts enkelen Nederlands, de taal van de meerderheid in dit land. Als zij al Belgische media consulteren, dan zijn dat Franstalige.

De buitenlandse media dragen niet als enige de schuld voor die negatieve perceptie over de Vlamingen. Mooie campagnes over onze kunststeden en de geneugtes van het Vlaams-bourgondische leven zijn niet voldoende.

Een groot gedeelte van ons leven wordt geregeld en geregeerd op Europees of internationaal niveau. De euro door de ECB. Het leger door de NAVO. Justitie kent zijn hoogste organen in Luxemburg, Straatsburg en Den Haag. Het is dus van levensbelang dat – om te beginnen – onze Europese medeburgers ons verstaan en begrijpen. Als de Vlamingen streven naar een doorgedreven staatshervorming, is dat niet langer om culturele of taalverschillen. Vlamingen willen een efficiënte staatsstructuur. Vlamingen willen welvaart en welzijn in dit land behouden en opbouwen. Vlaanderen aanvaardt daarvoor zijn deel van de verantwoordelijkheid en verwacht hetzelfde van de anderen. Vrij vertaald: iedereen moet de tering naar de nering zetten.

De Duitse bondskanselier Angela Merkel deed dezelfde vaststellingen op Europees niveau. Geconfronteerd met het financiële ravijn in Griekenland plaatste zij iedereen voor zijn verantwoordelijkheid, te beginnen met de Grieken. Merkel maakte er zich niet bepaald populair mee, maar deed wat gedaan moest worden. Inmiddels volgt iedereen haar.

Vlamingen zijn een complexloos volk van hardwerkende mensen, die ook graag van het leven genieten. Wij zijn ruimdenkend, hebben inventieve ondernemers en toponderwijs, leveren topkunstenaars en hebben grote sportvedetten. Peter Piot, Jacques Rogge, Christine Van Broeckhoven, Luc Tuymans, Herman Schueremans, Kim Clijsters, Hans Bourlon en Peter Goossens zijn maar enkele namen uit een lange lijst van potentiële ambassadeurs voor de Vlaamse zaak in het buitenland. Alleen al door hun realisaties, hun talenten, hun onderscheidingen tonen zij aan dat Vlaanderen anno 2011 een intens, open en gevarieerd palet biedt. En die positieve boodschap moeten we blijven uitdragen. Zonder schuldgevoel.

PETER FRANS ANTHONISSEN

Vlamingen wordt een schuldgevoel aangepraat. Alsof responsabilisering onverenigbaar is met solidariteit.