ZIONISME EN VLAAMS-NATIONALISME

WAKKER WORDEN.

In de lezersbrievenrubriek van ‘t Pallieterke zien we wat er leeft bij de doorsnee-flamingant, de beroepsflamingant. Op 5 juli jl. had een lezer uit Antwerpen het er over de ontluisterende vaststellingen van de Israëlische historicus Tom Segev over de geringe inzet van de Palestijnse joden voor hun Europese volksgenoten tijdens de holocaust. Zie je wel dat de joden geen haar beter zijn dan onze kollaborateurs, dat was zo ongeveer de boodschap van de brief. Een flamingant had echter een heel wat positiever les kunnen trekken uit Segevs betoog.

Naast de holocaust vormt ook het gebrek aan effektieve solidariteit vanwege de Palestijnse joden met de vervolgde Europese joden welbeschouwd een sterk argument voor het uitgangspunt van elke volksnationale beweging, zowel de zionistische als de Vlaamse, nl. dat een volk behoefte aan en recht op een eigen staat heeft. De Palestijnse joden stonden zwak, omdat zij zich naar de wil van het Britse mandaatbestuur moesten plooien, dat op zijn beurt de Arabische opinie te vriend wou houden. Daardoor is b.v. van de niet geheel kansloze optie van een onderhandelde evacuatie van Europese joden naar Palestina nooit echt werk gemaakt. Als volk zonder staat konden zij niet op internationale forums hun zaak bepleiten en de redding der Europese joden als één van de geallieerde oorlogsdoelen doen erkennen. Wat nijdige Vlaamse Segev-lezers als een eerloos en egoïstisch gedrag van David Ben Goerion c.s. willen voorstellen, was goeddeels het produkt van de beknellende en eerloze situatie van niet-soevereiniteit.

Iets dergelijks geldt ook voor de eerloze Vlamingen, die gezien hun ongehoord slechte behartiging van Vlaamse belangen geen eigen staat waard lijken te zijn. Zelfs de volstrekt on-nationalistische Nederlanders laten niet zo met zich sollen als de Vlamingen (getuige b.v. hun verrassend krachtige reaktie tegen het voorstel van Onderwijsminister Jo Ritzen in 1989 om het universitair onderwijs te verengelsen), gewoon omdat zij aan de volwassen bestaanswijze van soevereine natie gewend zijn. Het bezit van een eigen staat zou het Vlaamse volkskarakter op slag heel wat meer zelfrespekt bijbrengen, annex zorg voor de Vlamingen buiten de grenzen. De politieke onbekwaamheid van de Vlamingen is niet alleen de oorzaak maar ook en vooral het gevolg van hun statuut van tweederangsburgers in een Vlaamsvijandige staat.

Inmiddels kunnen flaminganten die met hun mond vol tanden staan tegenover de Belgische bewering dat de meeste Vlamingen geen Vlaamse staat willen, zich herinneren dat begin deze eeuw de meeste joden geen joodse staat wilden. Zoals de Britse auteur Israël Zangwill toen zei : “Men beweert dat het zionisme een droom is… zeer juist ! Wat zou het anders kunnen zijn, aangezien de joden slapen… Dat ze wakker worden en het zionisme zal van het ene moment op het andere ophouden een droom te zijn. ” De wijziging van het statuut van Vlaanderen tot soevereine staat is dan nog stukken eenvoudiger dan de creatio ex nihilo van een joods thuisland ; het volstaat dat de Vlamingen wakker worden.