WIEGEDOOD VLD. ZONDER VLAAMSE GINGRICH

De verkiezing van Herman De Croo tot liberale partijvoorzitter bezegelde het einde van het VLD-experiment. Het kind van Verhofstadt stierf een wiegedood. Zijn poging om de macht van de sociaaldemokratische drukkingsgroepen (van socialistische en kristelijke signatuur) op de Belgische verzorgingsstaat te breken, kon slechts lukken op voorwaarde dat in Vlaanderen een brede liberaal-konservatieve alliantie tot stand kwam. Verhofstadt heeft die stap nooit echt willen zetten.

Inderdaad, Vlaanderen is overwegend ekonomisch liberaal, maar het is ook kultureel konservatief. Dat laatste werd door Verhofstadt genegeerd. Nochtans gaan in de Angelsaksische wereld beide strekkingen harmonisch samen, hetgeen het grote sukses verklaart van de zich thans voltrekkende Amerikaanse konservatieve revolutie. Verhofstadt leed onder een myopie die hem het belang niet deed inzien van de verdediging van het konservatieve kulturele erfgoed. Straks waait de Amerikaanse konservatieve revolutie naar Europa over. In geen enkel deel van Europa is de voedingsbodem voor een dergelijke revolutie waarbij ekonomisch liberalisme gekombineerd wordt met kultureel konservatisme, zo geschikt als hier bij ons. Maar wie zal in Vlaanderen de vaandeldrager worden van het gedachtengoed van de Amerikaanse neokonservatief Newt Gingrich en de zijnen ?

Verhofstadt dus niet. Hij stond binnen zijn partij onder sterke druk van de loge en zijn toenaderingspogingen in de richting van in zijn projekt geïnteresseerde katolieken, zoals Bob Gijs, de voormalige leider van de CVP-senaatsfraktie, en Pieter Huys, de Brugse advokaat en uitgever van het liberaal-konservatieve blad Nucleus, waren daardoor noodgedwongen bescheiden.

VISSEN.

De vraag is hoe het nu verder moet om uit de verstikkende Belgische sociaaldemokratische impasse te geraken. Teoretisch kunnen Vlaamse liberaal-konservatieven zich tot drie politieke partijen bekennen. Ekonomisch heeft de VLD veruit de meest gezonde principes, maar een mens leeft niet van ekonomie alleen. Naast de VLD zijn er ook nog de CVP en het Vlaams Blok. De CVP is de traditionele thuisbasis van het Vlaamse konservatisme, maar het beschamend gebrek aan Vlaamse reflexen, dreef in de jaren zestig vele Vlaamse konservatieven naar de VU en vervolgens, toen de VU de progressieve toer opging en in 1977 ook de Vlaamse zaak verraadde, naar het Vlaams Blok. Voorts zijn vele CVP’ers reeds lang misnoegd omdat de partij de traditionele kristelijke etische waarden niet voldoende verdedigt. De abortusaffaire heeft de CVP veel kiezers gekost en het Vlaams Blok is ook hier een voor de hand liggend alternatief.

Dat laatste is thans ook het geval met de problematiek van de homo-huwelijken. Het is opvallend hoe het drukbekeken VTM-praatprogramma Marlène geen enkele CVP-mandataris bereid vond om zich openlijk tegen homo-huwelijken uit te spreken, zodat Filip Dewinter die taak op zich nam en de kans kreeg dingen te zeggen die het overgrote deel van de CVP-kiezers recht naar het hart gaan, maar die de CVP niet meer durft verkondigen. Dat laatste geldt ook voor de problematiek van de honderdduizenden huismoeders, wier bekommernissen enkel en alleen door het Vlaams Blok worden verwoord.

Omdat het Blok een zweeppartij is en geen beleidspartij, zou de CVP vele van de “kristendemokraten uit de diaspora” kunnen terugwinnen, maar gelukkig voor het Blok zoekt CVP-voorzitter Van Hecke de verbreding van zijn partij vooral aan progressieve zijde en gaat hij liever vissen in het water van Agalev dan in dat van het Blok. De CVP moet trouwens een keuze maken. Pogingen om in beide waters tegelijk kanjers op te halen zijn immers ongeloofwaardig.

MARKTEKONOMIE.

Met de ondergang van het Verhofstadt-projekt is het thans overduidelijk dat alleen het Vlaams Blok nog in een positie verkeert om uit te groeien tot een liberaal-konservatieve volkspartij. Nu Verhofstadt zich heeft laten likwideren, levert het Blok als enige partij nog een potentieel gevaar op voor de macht van de francofone bourgeoisie en de sociaaldemokratische drukkingsgroepen die over dit land heersen en onze welvaart hypotekeren. Het Blok is de enige partij die kan inpikken op de uit Amerika overwaaiende konservatieve revolutie. Daartoe zijn echter twee zaken vereist.

Ten eerste zal het Blok enkele gezonde ekonomische marktprincipes tot de zijne moeten maken. Het Vlaams Blok bestrijdt de marktekonomie uiteraard niet, maar tot dusver heeft de partij over ekonomie bitter weinig nagedacht. Het ergerde zich aan de grote sommen Vlaams belastinggeld die naar Wallonië vloeiden, zonder te beseffen dat een eenvoudige manier om aan deze financiële transfers een einde te maken het droogleggen van de financiële bron is. Om het cru te zeggen : de eenvoudigste manier om te beletten dat Wallonië Vlaanderen financieel leegzuigt, is het afschaffen van de belastingen. Op die manier beschikt de Belgische overheid niet meer over Vlaams geld om dat naar Wallonië door te sluizen.

Het Vlaams Blok bestrijdt een wangedrocht dat de naam “staat België” draagt, maar heeft zich tot dusver te veel blindgestaard op het aspekt “België” en te weinig op het aspekt “staat”. De Belgische staat houdt de Vlaming onder de knoet, niet alleen omdat België de Vlaming onder de knoet houdt, maar ook omdat de staat dat doet.

Ten tweede moet de kennis en de appreciatie van de Angelsaksische politieke filozofie toenemen. Amerika is, in tegenstelling tot wat veel Vlaams-nationalisten denken, niet het land van zedenloze, materialistische, oppervlakkige mensen zonder kultuur en beschaving. Integendeel, de kulturele en intellektuele bagage van bijvoorbeeld de Amerikaanse konservatieven is indrukwekkend. In Amerika worden de alternatieven uitgewerkt voor de dwanggedachten van de sociaal-demokratie die in Europa elk ekonomisch initiatief verstikken en de traditionele moraliteit ondermijnen.

Kennismaken met Amerika is een openbaring. En Vlaanderen, geprangd tussen Frankrijk en Duitsland, twee buren waaraan het in de loop der geschiedenis niets dan ellende heeft te danken, moet zijn bondgenoten in Engeland en Amerika zoeken.

ALEXANDRA COLEN

Dr. Alexandra Colen is kamerlid voor het Vlaams Blok.

ALEXANDRA COLEN “Vlaanderen is overwegend ekonomisch liberaal en kultureel konservatief. Verhofstadt vergat deze tweede dimensie. “