WIE BETAALT DE WAALSE SLOKKERS?

Tararaboem. 21 juli nadert. Hard mag je niet zijn onder Belgen, foei, foei toch, slokkers, hoe vies. Dienen mythes niet om doorprikt te worden? Ontluisterde mythes helpen de groei van een nieuwe regering. België sneuvelt op het ogenblik dat Wallonië één cent moet transfereren naar Vlaanderen.

Didier Reynders, blauw en glad en Waal, zal professor Hannes niet op de borrel vragen om te luisteren naar zijn visie op de Belgische economie. Die zou voor de liberale tegenstander van een staatshervorming leerzaam zijn. Reynders informeert niet om iets te leren, hij informeert om zijn macht en de macht van zijn landsdeel uit te breiden, en het koesteren van mythes is daarbij handig. Zal de gedoodverfde nieuwe premier, Yves Leterme, gepokt en gemazeld in de cijfertjes als ex-kaderlid van het Rekenhof – de auditor voor het parlement van ‘s lands centen – bij zijn onderhandelingen betrekken dat de directe belastingen, mijnrechten en wat kleinigheden tussen 1830 en 1914 voor 40,9 % werden opgehaald in Vlaanderen en voor 35,1 % in Wallonië? Van de indirecte belastingen werd 45,3 % geïnd in de Vlaamse provincies, 28,4 % in de Waalse. De vier Vlaamse provincies waren goed voor gemiddeld 43,8 % van de Belgische bevolking, de Waalse voor 38,2 %, maar die betaalde slechts 30,4 % van de belastingen. Zeer oude koeien en laat hen dus in de gracht? Neen. De onbestaande geldstroom van gisteren van zuid naar noord is de psychologische pasmunt voor de bestaande geldstroom vandaag van noord naar zuid.

Juul Hannes is het tegendeel van een extremist. Deze aangename Kempenaar is een degelijke, liberale emeritus hoogleraar in de economische geschiedenis van de UGent en de VUB. Zijn professorale monnikenwerk onthulde dat Vlaanderen al vanaf 1830 geld transfereert naar Wallonië en niet alleen sedert 1945. Deze thesis van de jaren negentig is bekend bij insiders en politici. De beroeps van de Wetstraat zwegen omdat de stelling van Hannes te tegendraads was en politiek ondraaglijk. Ononderbroken transfers na de Tweede Wereldoorlog van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel dat kon, en men snoerde de Vlamingen de mond met de melding: dat is de “juste retour” voor het vele geld dat Wallonië in de negentiende eeuw pompte in Vlaanderen.

Roularta Books, een zus van Trends, publiceerde zopas “De Mythe van de Omgekeerde Transfers. Fiscale Prestaties van Vlaanderen, Wallonië en Brabant, 1832-1912” van Juul Hannes. Een uitgebreide en bevestigende studie van zijn basisinzicht. Het sleutelwoord is mythe. Elk land sleurt mythes mee en deze mythes woekeren als kankers, belemmeren eerlijke verhoudingen en leiden tot ontbinding. Frankrijk was met generaal de Gaulle en de Vrije Fransen een toonbeeld van verzet tegen de nazi’s. Tientallen jaren vergat “men” Vichy, maarschalk Pétain, de rol van Fransen bij de jodenvervolging. Italië stond achter de socialisten die Benito Mussolini bestreden en dankzij de actie van links struikelde de fascist. Tot vandaag vergeet “men” dat de Italianen, met uitzonderingen, in hun nopjes waren met de Duce. Links speelde bij de val van de dictator een volslagen bijrol. Wallonië is een kampioen van anti-Duitsheid in ’40-’45. Altijd tracht “men” weg te moffelen wat Léon Degrelle en zijn populaire Oostfronters uitspookten. Altijd tracht “men” te ontkennen hoe het Franstalige economische establishment zijn portemonnee redde door het Duitse leger krijgsvaardig te houden. De Vlamingen zijn zwart, nooit de Walen.

De transfermythe is een geloofspunt van de politici. Die van het noorden geloven het omwille van hun desinteresse en kortzichtigheid en die van het zuiden omdat het wonderwel past in de eis om geen honderd miljoen af te knijpen van de transfers die vandaag en in de toekomst jaarlijks 10 miljard euro – twee miljard meer berekende de Denkgroep in De Warande – naar Brussel en Wallonië doen kolken.

België zal barsten op de dag dat de Franstaligen één eurocent betalen aan de Vlamingen. Juul Hannes zoekt al veertig jaar naar voorbeelden van de solidariteit van het zuiden met het noorden en vond die nooit. De top van de liberale partij kent de feiten. Juul Hannes discussieerde over de geldstromen met Karel De Gucht, Parick Dewael en Guy Verhofstadt. Louis Michel (MR) ontving zijn documentatie.

Democratische beginselen moeten met een religieuze ijver toegepast worden, niet af en toe een beetje. De kostprijs van het bestuur in Wallonië is bijna 50 % hoger dan in Vlaanderen. In Brussel zijn de meerkosten 35 %. Als de Franstaligen hun cliëntelisme in neo-feodale structuren willen handhaven is dat hun zaak. De Vlamingen hoeven daarvoor geen belastinggeld op te offeren. Wallonië trekt zich niks aan van de wensen van de grootste gemeenschap van België. U zal het zien aan de daden en de woorden van Didier Reynders.

De auteur is directeur van Trends.

Frans Crols