WIE BEPAALT DE NORM. Sony tegen Toshiba

Er wordt hevig slag geleverd om de nieuwe generatie videoschijven. Toshiba countert Sony met een herschrijfbare videoschijf, die ook geschikt is voor informatica.

De video-industrie trekt geen lessen. Zoals om de cassettenormen, Betamax versus VHS, zal ook om de nieuwe generatie videoschijven stevig worden gevochten.

Opnieuw zijn er twee groepen die het laken naar zich willen toetrekken. Niet verwonderlijk, de digitale videodisk moet de vervanger worden van de compact disk, de videocassette én de cd-rom. De videodisk moet films weergeven met een superieure kwaliteit, moet nieuwe perspektieven bieden voor de videospelletjesindustrie en veel meer kapaciteit bieden dan de huidige cd-roms.

Sony en Philips spreken al drie jaar over een videodiskformaat dat vaag voor 1996 is aangekondigd. Zij werken samen met 3M en genieten de steun van een hele reeks informatica-bedrijven. Maar in de zomer van 1993 sloegen Toshiba en Time Warner de handen in elkaar om een eigen standaard te ontwikkelen. Sindsdien heeft Toshiba al herhaalde keren onderhandelingen voorgesteld, maar intussen probeert elk kamp zoveel mogelijk volgelingen te verzamelen. Elektronika-gigant Matsushita leek eerst pro-Philips, maar koos tenslotte voor het Toshiba-kamp, dat nu 17 leden telt, waaronder Thomson, Pioneer, Hitachi, Samsung, Mitsubishi en Metro Goldwyn Mayer. Begin juni kondigde deze groep al met veel tamtam de compact videodisk aan tegen de komende lente. Een initiatief dat applaus oogst in informaticakringen, vooral omdat Toshiba & co een herschrijfbare videoschijf beloven.

IDENTIEKE PRINCIPES.

De twee consortia hebben nochtans meer gemeenschappelijk dan dat ze verschillen. De MultiMedia CD (MMCD) van Philips-Sony en de SuperDensity Digital Video Disk (SD-DVD) van Toshiba-Time Warner, zien er op het eerste gezicht als een normale audio-cd uit. Maar hun tienvoudige opslagkapaciteit laat bij beide een grote flexibiliteit in het gebruik toe. Langspeelfilms kunnen bijvoorbeeld tegelijk in drie beeldformaten op de schijven staan : groot formaat 4 x 3, klein formaat 4 x 3 en bioskoopformaat 16/9. Dubbing en ondertiteling in verschillende talen zijn mogelijk.

Beide kampen ook gebruiken een tweelagige technologie : de laser kan door de semi-transparante bovenste laag heen gaan om de onderste, reflekterende, laag te lezen. Beide gebruiken MPEG-2-kompressietechnologie en een transferratio van zo’n 5 megabit per sekonde. Fabrikanten van cd’s zullen, mits enige investeringen, ook de nieuwe videoschijven kunnen aanmaken en de nieuwe leestoestellen zullen de oude compact disks kunnen lezen. Klank en geluid van beide konkurrenten zijn volgens waarnemers gelijkwaardig.

VERSCHILLENDE UITVOERING.

De verschillen zitten in de produkten zelf. Sony en Philips stellen twee opties voor : een dubbellagige, enkelzijdige schijf van 7,4 gigabyte en een enkellagige schijf van 3,7 gigabyte. Het SD-DVD-gamma van Toshiba-Time Warner zou uitgebreider worden : een enkelzijdige schijf van 5 gigabyte voor langspeelfilms van 135 minuten en één van 9 gigabyte voor multimedia- en informaticatoepassingen. Verder twee dubbelzijdige schijven een terugkeer naar de goede oude vinylplaat van resp. 10 en 18 gigabyte. De 10 GB-schijf zou bijvoorbeeld twee langspeelfilms kunnen dragen, of een film op de ene kant en het bijhorende videospel op de andere. De 18 GB is nog in ontwikkeling, maar zou dienen voor toepassingen van hoge-definitietelevisie (HDTV). Later komt ook nog een herschrijfbare compact disk.

De informatica-industrie is duidelijk vragende partij voor een herschrijfbare “cd-ram”. Toch bekijkt ze de rivaliteit tussen de normen met een kwaad oog. Zowel Philips-Sony als Toshiba-Time Warner onderhandelen met de informaticabranche om hun produkten voor multimedia geschikt te maken. Maar Philips laat vandaag horen dat zijn multimedia-cd-lezers voor konsumententoepassingen zullen verschillen van die voor de informaticawereld, een inkompatibiliteit die hun sukses danig zou kunnen dwarsbomen (nvdr herinner u hoe dezelfde strategie, met hoge prijzen voor cd-rom-lezers, jarenlang de verspreiding van de cd-rom in de weg heeft gestaan).

WAT MOET DAT KOSTEN ?

Beide kampen blijven ook vaag over de prijs van hun produkten. In januari jl. meldden Toshiba-Time Warner in de VS dat hun lezer minder dan 500 dollar zou kosten. Of ze dat, met de gestegen koers van de yen, vandaag nog zouden overdoen, is twijfelachtig. Bij Philips neemt men liever de (hoge) lanceerprijs van de eerste compact-disklezers als referentie.

De videoschijven zelf zouden qua produktie niet méér mogen kosten dan audio cd’s. Er is dus geen reden waarom ze duurder zouden zijn dan, bijvoorbeeld, een film op videocassette.

C.S.

EEN OPVOLGER VOOR DE CD-ROM Producenten bakkeleien over standaarden.