Wereldburgers

Fiona Mandos werkt in Londen voor het carrièretransformatiebedrijf General Assembly

Dit is mijn eerste column voor Trends van dit jaar. Een mooi moment om mijn schrijfsels van 2022 te herlezen. Ik merk hoe snel sommige dingen zijn veranderd. Ik schreef over Boris Johnson en Liz Truss. Ondertussen zitten we al aan de volgende prime minister, en ook voor Rishi Shunak ziet het er niet zo goed uit. Hij zet de schandalen van Johnson en de neerwaartse economie van Truss voort.

In november schreef ik dat de economische crisis nog niet meteen zou leiden tot herstructureringen in ons bedrijf. Ondertussen is elk bedrijf van iedereen die ik hier ken door ontslagrondes gegaan. Blijkbaar wacht men tot na kerst om ontslagen aan te kondigen. Ik heb mijn baan nog, maar ons team ging van vijf naar twee. Terwijl ik in mijn column van november nog focuste op de nadelen van het werken in een satellietteam voor een Amerikaans bedrijf, waren we nu duidelijk in het voordeel omdat het heel gemakkelijk is iemand te ontslaan in de Verenigde Staten. In ons Verenigd Koninkrijk zijn we voorlopig nog beschermd door Europese wetten. Voorlopig, want tegen het einde van 2023 zouden zo’n 2.000 of 3.000 Europese wetten vervallen als gevolg van de brexit.

In augustus had ik het over mijn haat-liefdeverhouding met schooluniformen die in meer dan 90 procent van de Engelse scholen gedragen worden. Sinds september zijn die dingen geen deel meer van ons leven, want we kozen een andere school voor onze dochter. Je zevenjarige vertellen dat ze op een nieuwe school start waar ze niemand kent, was een van onze meest hartverscheurende momenten ooit. Toen we vijf jaar geleden een keuze maakten, gingen we voor de school waar ze al naar de kinderopvang ging. Dat was het minst disruptief. We kozen niet de school die ons pedagogisch meer aansprak: de creatieve school zonder uniform. Dat buikgevoel bleef wringen. Ik ben zo blij dat we er eindelijk naar hebben gehandeld. We zetten ons schrap voor een paar weken aanpassen en moeilijkheden. Maar op dag twee vertelde ze me dat ze het volledig snapt. En mijn verhouding met schooluniformen is nu een volledige haat. In dit land groeien bijna alle kinderen op met het idee dat jongens een broek dragen en meisjes een jurk. Ik zie mijn dochter zichzelf ontdekken. Ze wordt haar eigen persoon, los van een genderkeurslijf. Dat was een van de beste veranderingen van vorig jaar.

De twijfels over dit land steken af en toe de kop op. De educatieve en academische aanpak en de achteruitgang van de gezondheidszorg deden ons weer wankelen. Maar de verandering van school zette Londen weer op de eerste plaats. Wij zetten onze zoektocht naar een grotere woning dus voort. Daarover schreef ik dat we uit onze buurt geprijsd waren en het echt niet zagen zitten om een projectje te kopen. Wel, ook dat liep anders. We wonen nog steeds aan ons bos, niet meer in een flat, maar in een huis. Een huis met overal tapijt van meer dan dertig jaar. We denken ook dat het een beetje scheef hangt, wat vaak voorkomt op de klei van Londen. En als we een douche nemen, gutst het water door het plafond van de keuken. Geen projectje dus, maar een serieus project voor bijna 1 miljoen. 2023. Bring it on!