Een van de opmerkelijkste ondernemersverhalen in Hoek Af 2, het nieuwe boek waarin Eric Kenis op zoek gaat naar de ondernemers achter beloftevolle start-ups, is Rombit. De start-up is gespecialiseerd in toepassingen van het internet der dingen voor logistiek en mobiliteit. Een voorpublicatie.
Het Antwerpse bedrijf Rombit, dat al werkte voor baggeraars en havenbedrijven en een niet geringe rol speelt bij de digitalisering van de Vlaamse gemeenten, werd opgericht in 2012. In 2014 koos Voka Rombit tot Meest Beloftevolle Starter, een jaar later kroonde Trends het bedrijf tot Starter van het jaar. In 2016 investeerde Michel Akkermans 10 miljoen euro in de onderneming. Het bedrijf zag zijn omzet in de afgelopen twaalf maanden met 600 procent groeien. Er werken vijftig mensen. Bekende klanten zijn DEME en de stad Antwerpen.
OprichterJorik Rombouts (30) groeide op met het syndroom van Gilles de la Tourette en een vorm van ADHD. “Genoeg om gepest te worden”, vat hij het zelf samen. Maar hij werd niet gepest. Dat zijn hersenen ietwat anders werken, bleek juist een grote troef. “Aan mij is er wel een hoek af, ja. Dat was al duidelijk in de lagere school. Ik had tics. Snuiven, hoesten, mijn keel schrapen, met mijn ogen knipperen. Ik was ook heel hevig, stelde veel vragen, wou altijd alles beantwoorden in de klas. Na een bezoek aan een psychiater bleek al snel dat ik Gilles de la Tourette had, in combinatie met een vorm van ADHD. Allez bon, genoeg om mij in een hokje te steken. Toch heb ik me nooit uitgesloten gevoeld. Waarom? Ik was altijd de vrolijke van de klas, de entertainer. Daarbij was ik goed met mensen. Rond mijn twaalfde ben ik begonnen met tafeltennissen. Na enkele jaren gaf ik zelf training. Enkele trainingen werden al snel groepstrainingen en privétrainingen, op zondag coaching en verschillende competitiematchen per week. Ik plukte coaches uit andere regio’s, trok spelers van andere clubs aan. De club groeide van dertig naar negentig leden. Een jaar na mijn start als trainer, speelden we met zes ploegen kampioen. Ik was amper zestien. Toen voelde ik voor het eerst: als ik mij ergens voor inzet, dan gebeurt er iets. Mensen organiseren, dat ging mij goed af.”
Makelaars
“Na het middelbaar startte ik een studie industrieel ingenieur elektronica en ICT. Ik ergerde me mateloos aan het onderwijssysteem. Het was 2006, de periode waarin de eerste webplatformen zoals Facebook de kop opstaken. Ik vond dat enorm interessant, maar op school werd de link met programmeren niet gelegd. Na drie jaar ben ik gestopt. Ik heb het Antwerpse studentenleven achter mij gelaten en ben een bachelor IT gaan doen in Geel. Door mijn vrijstellingen ging dat praktisch vanzelf. Ondertussen schoolde ik mezelf online bij en experimenteerde ik met webtechnologie. Toen mijn neef, een makelaar, mij vertelde dat marktstudies in die sector nog steeds in Excel gebeuren, moest ik lachen. ‘Ik zal eens iets beters bouwen’, heb ik gezegd. Ik ben het platform nog tijdens mijn studies gaan pitchen bij Era België.”
“Op het moment dat ik afstudeerde, heb ik de hoofddeveloper uit mijn stagebedrijf weggekaapt en ben ik met Rombit begonnen. We zijn gestart bij de makelaars, want daar had ik natuurlijk al een product voor. Ondertussen nam ik mijn eerste werknemers in dienst. Aan het einde van dat eerste jaar waren we met zes. Toen hebben we besloten om ook andere dingen te doen. Het tweede jaar waren we met twaalf, het jaar erop met twintig. Vandaag zijn we met vijftig.”
“Wist je dat de oorzaken van zowel Gilles de la Tourette, ADHD als autisme zich in hetzelfde deel van de hersenen bevinden? Het heeft te maken met de bedrading. Bij normale mensen zijn de draadjes in de hersenen allemaal afzonderlijk geïsoleerd. Bij mensen met een van die aandoeningen is die isolatie niet perfect en ontstaat soms kortsluiting. Daardoor hebben wij het moeilijk om op één ding te focussen. We krijgen continu alles binnen. Een soort hoogsensitiviteit, maar dan in de hersenen. Dat heeft nadelen, maar eigenlijk zie ik vooral voordelen. Wanneer je mij iets vertelt, dan hoor ik niet alleen wat jij zegt, maar zie ik automatisch ook alle informatie die ik in het verleden al over dat onderwerp heb verzameld. Daardoor leg ik continu linken. Precies dat koppelen, dat connecteren, is de essentie van Rombit.”
Verkeersborden
“Tweeënhalf jaar geleden zat ik naast onze burgemeester op de bus. Bart (De Wever, nvdr) vertelde me dat hij een probleem had met de parkeerborden in de stad. Als er honderd stonden, dan kon je met zekerheid zeggen dat er maar tien legaal waren geplaatst. De borden werden – typisch Belgisch – systematisch weggeplukt door burgers. Mensen bewaarden ze in hun kelder, om ze dan zelf op te stellen als ze een parkeerplek wilden reserveren voor hun deur. Ook de aanvraagprocedure was een ramp. Gevolg? De straten krioelden van de parkeerborden en de stad moest om de drie maanden een lading borden bijkopen. Ondertussen kampte Antwerpen met een terrorismedreiging, waardoor de politie haar handen vrij moest houden.”
“Na dat gesprek op de bus ben ik met Rombit aan de slag gegaan. Zes maanden later hadden we een contract met de stad. Toen hebben we iets fenomenaals gebouwd. Eerst en vooral een website waarop burgers aanvragen kunnen indienen, gekoppeld aan de digitale kaarten van Vlaanderen en het ERP-systeem van de stad. Op bijzondere dagen – denk aan de foor of de reuzen – komt automatisch de melding dat ze geen parkeeraanvragen kunnen indienen. De aanvragen worden verzameld in een gebruiksvriendelijk dashboard, zodat de medewerkers van de stad ze kunnen toewijzen aan dispatchteams. Voor die teams ontwikkelden we een applicatie die de locaties aangeeft waar ze borden mogen plaatsen. De borden zelf kregen een QR-code, maar ondertussen hebben we ook digitale borden ontwikkeld. Geen foutenmarge meer of krijt dat kan wegregenen. Ze zijn bovendien voorzien van een alarm en gps, zodat dronken studenten of opportunistische burgers er niet langer mee aan de haal kunnen. Vroeger waren bij de aanvragen gemiddeld zeven werknemers betrokken. Nu klaren twee medewerkers de klus. Het aantal reglementaire aanvragen is met 300 procent gestegen. Daardoor zijn ook de inkomsten verdrievoudigd”
Niet disruptief
“We zijn innovatief, maar niet disruptief. We zijn geen start-up die het zich kan veroorloven disruptief te zijn, omdat we in de b2b-sector werken. Als consument vinden mensen verandering fantastisch. Uber, Airbnb, Spotify: allemaal geweldig. Tot je aan hun werkplek en processen raakt. Bij grote bedrijven, industriële spelers en overheden – onze klanten – kan je niet binnenwandelen en zeggen: alles wat je kent, buiten! People want change, but they do not want to change.” Daarom pakt Rombit het anders aan. In de plaats van alles om te gooien, ontwierp het Romcore, een framework dat bestaat uit verschillende componenten van open software. Romcore kan bestaande systemen en hardware met elkaar verbinden. “We leggen als het ware een extra laag boven op de bestaande werking. De onderliggende componenten vervangen we geleidelijk aan, naarmate ze dateren of defect geraken. Zo kunnen we ook stilletjes aan naar beneden toe innoveren.”
“De grootste winst zit de komende jaren bij innovatie rond de mens en interactie tussen mensen: de wearables. Een wearable is vandaag nog relatief duur – zo’n 30 à 50 dollar per stuk – maar je kan er zoveel mee doen. Denk bijvoorbeeld aan het organiseren van een evacuatie, workflowmanagement of het toekennen van bevoegdheden aan werknemers.
Ook in de verzekerings- en leasesector zie ik veel veranderen. Er wordt nu al gewerkt aan mobiele applicaties die rijgedrag monitoren en digitale ‘zwarte dozen’ in machines. Daar gaan we de komende twee jaar veel innovaties zien. Of neem de logistiek en de haven. Twintig jaar lang hebben al die grote industriële reuzen gezegd: “Onze IT is goed zo, het werkt, blijf er alstublieft vanaf.” Wij komen regelmatig binnen bij bedrijven, grote bedrijven, waar medewerkers zaken bijhouden in Excel en Access, waar hier en daar nog MS Dos draait. Maar steeds meer CEO’s beginnen de klik te maken. Ze zien een Amazon op hun linkerkant, een Alibaba op hun rechterkant en beseffen: wat als die bedrijven beslissen ook iets met containers te doen? Of een concurrent overnemen?”
“Ik heb grote ambities. Jammer genoeg botsen die ambities hier vaak op dat typisch Vlaamse ‘doe maar gewoon normaal’. Ik vind dat onze grootste handicap. We zijn allemaal zo jaloers. Niemand mag het beter doen dan de ander. Iedereen moet gelijk zijn, iedereen moet gelijkmatig presteren. Je ziet dat ook in onze maatschappij: er zijn zo weinig verschillen tussen de mensen. Als je een goed idee hebt, of durft te denken dat je goed bezig bent, reageren mensen vaak negatief. Ik ben gelukkig altijd heel goed ondersteund geweest door mijn familie, vrienden en zelfs mijn stad, maar toch loop je als beginnend ondernemer vaak tegen dit soort reacties aan. ‘Doe maar zoals de rest.’ ‘Dat gaat u niet lukken.’ ‘Gij niet.’ Dat denkpatroon heeft grote gevolgen. Mensen durven niet te ondernemen.”
ERIC KENIS EN MAAIKE VAN MELCKEBEKE
“Ambities botsen hier vaak op dat typisch Vlaamse ‘doe maar gewoon normaal’. Ik vind dat onze grootste handicap. We zijn allemaal zo jaloers”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier