‘We vonden gewoon ons businessmodel niet’

De Belgische start-up Menu Next Door, die hobbykoks de kans gaf maaltijden te bereiden voor hun buren, gaf er twee maanden geleden de brui aan. Een verrassing, want het bedrijf had 4 miljoen euro opgehaald en trok veel aandacht.

In Brussel had Menu Next Door in amper enkele maanden een community gecreëerd met een Facebook-groep. Dankzij zijn groei en energieke aanpak was het een van de veelbelovende Franstalige start-ups geworden. De oprichters zagen het groot en gingen ook in Parijs en Londen van start, maar plots deed de start-up de boeken toe. Nicolas Van Rymenant, oprichter en CEO, blikt terug.

Nicolas Van Rymenant: “Wij sluiten Menu Next Door niet omdat we zonder geld zitten, maar omdat we ondanks vele pogingen het juiste businessmodel niet hebben gevonden. Sinds onze kapitaalrondes in 2016 was ik extreem gefocust op de zoektocht naar het juiste businessmodel en hebben we heel wat hypotheses uitgeprobeerd. Ik zat door mijn voorraad hypotheses heen, terwijl er te veel signalen op rood stonden. Na drie jaar heb ik me de vraag gesteld: stel dat een ondernemer mij een project zoals Menu Next Door zou voorstellen, zou ik daar dan, met alle elementen die ik nu in handen heb, in geloven? Het antwoord luidde dat geen enkel model een winstgevend bedrijf zou opleveren dat de gewenste groei kon realiseren. Dus heb ik beslist er maar mee te stoppen.

Wat werkte niet in het model van Menu Next Door?

VAN RYMENANT. “Menu Next Door was een zogenoemde two-side marketplace. Je had enerzijds klanten en anderzijds hobbykoks die kookten voor hun buren. Die twee op elkaar laten aansluiten was bijzonder complex, gezien de vele onbekende factoren. Tijdens onze experimenten kwamen we bijvoorbeeld tot de vaststelling dat we ons moesten richten op heel dichtbevolkte gebieden. Een van de belangrijke parameters die we onder controle moesten zien te krijgen, was het aantal hobbykoks. Menu Next Door moest in een bepaalde straal een bepaald aantal aanbieders hebben, maar hoe groot moest die straal zijn? Hoeveel hobbykoks hadden we nodig? Welke gerechten moesten die koken? Uiteindelijk zijn we er niet in geslaagd een zekere regelmaat te bereiken, noch bij de koks, noch bij de klanten. De hobbykoks stonden uiteraard niet elke avond achter hun potten. In het beste geval één keer per week, en dan nog met andere gerechten. De klant moest lusten, het moest bovendien op de juiste dag vallen. Kortom, heel wat onbekende factoren op hetzelfde moment. Een platformbusiness staat of valt met een actief aanbod dat tegemoetkomt aan een vraag.”

Toen u kapitaal ophaalde, bestond het bedrijf al meer dan een jaar. U hebt toen toch cijfers moeten voorleggen? Hebben alle partijen, inclusief de investeerders, zich laten meeslepen?

VAN RYMENANT. “Toen we kapitaal ophaalden, waren onze cijfers goed. In de beginperiode konden we drie maanden lang voor 5000 euro per week aan maaltijden te verkopen. Dat was een flinke groeispurt in zo’n korte tijdspanne. Groei is voor investeerders een middel om prognoses te maken. Het idee is drie jaar vooruit te blikken en hetzelfde groeitempo aan te houden. De cijfers waren veelbelovend. De investeerders geloofden in onze Menu Next Door-community, waarin ontmoetingen en gezelligheid centraal stonden. Ze geloofden ook in onze visie. Het team was fantastisch en wist de investeerders te charmeren.”

U had in het begin snel duizenden mensen die uw concept wilden uitproberen. Waar zijn die gebleven?

VAN RYMENANT. “Het was natuurlijk de bedoeling die aan boord te houden, maar dat is niet gebeurd. Of toch niet voldoende. Mensen waren doorgaans dol op het concept, maar bepaalde factoren remden de verkoop. Die waren vooral van praktisch aard: de klant moest zich verplaatsen, een parkeerplaats zoeken, bij de kok van zijn keuze gaan aankloppen. Als de kok op een moeilijk bereikbare plek woonde, hield de klant het na één keer voor bekeken. Bovendien moest je vooraf bestellen. Daardoor mikten we vooral op een goed georganiseerde doelgroep en dat bleek veelal een wat ouder publiek dat er vaste gewoontes op nahoudt. Allemaal praktische aspecten die de zaken bemoeilijkten, terwijl een digitaal platform net de zaken praktischer moet maken.”

Is het niet vreemd dat er bijna drie jaar en 4 miljoen euro nodig waren om tot de vaststelling te komen dat er geen markt is? Hoe legt u dat uit?

VAN RYMENANT. “Het ging om een concept dat nooit eerder was uitgeprobeerd. We moesten alles van nul uitvinden. Start-ups die het wél maken, houden doorgaans vol tot het allerlaatste nippertje, ongeacht hoeveel tijd dat vergt. Airbnb had vier jaar nodig om van de grond te komen. Een businessmodel voor dat soort van projecten kan op elk moment uit de lucht vallen. Het kan je plots invallen, na drie of na vier jaar. Vaak komt er ook een portie geluk bij kijken.

“Wat die miljoenen betreft, dat is relatief. De techsector is geldverslindend en de ontwikkelingskosten liggen hoog. We moesten mensen vinden met de juiste competenties en soms moesten we die in het buitenland zoeken. We waren aanwezig in drie steden in drie landen: Brussel, Parijs en Londen. Nieuwe zones openen kost geld. Als je in een model gelooft en dat wilt versnellen, probeer je weleens dingen uit die uiteindelijk niet blijken te werken. Daar hangt een prijskaartje aan vast. Het is een smak geld, dat klopt, maar hoeveel denk je dat het opstarten van een restaurant kost? Om maar te zeggen dat alles relatief is.”

Was de fout niet dat u iets wilde opstarten op een markt zonder vraag? Geen enkele hobbykok had er al aan gedacht maaltijden te verkopen via het internet, en niemand had er ooit aan gedacht er te kopen bij zijn buren.

VAN RYMENANT. “Ik ben ervan overtuigd dat je vraag kunt creëren, en ik hou van ingewikkelde dingen. Als je denkt dat je dingen kunt veranderen, dan moet je dat proberen. Daar blijf ik van overtuigd. Uiteindelijk zie ik de Menu Next Door-ervaring als een muzieknoot in een partituur. De toekomst zal uitwijzen of het een valse noot was of niet, dat hangt ook af van de eerstvolgende noot. Maar Menu Next Door heeft ook veel moois opgeleverd: tal van klanten kijken tevreden terug en blijven contact houden met hun hobbykoks. Bovendien zijn er dankzij Menu Next Door een dertigtal restaurants of traiteurs bij gekomen.”

Het platform heeft mensen ervan overtuigd van koken hun vak te maken?

VAN RYMENANT. “Inderdaad. Menu Next Door heeft als het ware de rol van Kickstarter gespeeld. Diverse gepassioneerde hobbykoks zijn naar ons platform gekomen en hebben gezien dat ze van hun hobby hun beroep konden maken. Anderen zaten al in een opstartfase en kregen bij ons de kans hun recepten uit te testen bij klanten. Nog anderen benutten ons als marketinginstrument om hun diensten als eventcateraar uit te bouwen. Niemand had aan het verkopen van gerechten via Menu Next Door een voltijdse baan, maar voor een reeks hobbykoks fungeerde het platform wel als springplank. Twintig à dertig koks hebben in Brussel een restaurant geopend of zijn als zelfstandige traiteur gestart.