Met een grote tentoonstelling in Rome herdenkt Italië in 2020 de dood, 500 jaar geleden, van Raffaello Sanzio, de schilder die we kennen onder de naam Rafaël. Herinneringen aan zijn genialiteit vormen een welkome afleiding van de Italiaanse politiek.
Rafaël was bedreven in het slijmen bij mecenassen. Het hielp hem massa’s geld te verdienen. Hij was de eerste ongegeneerd rijke superster-kunstenaar. De mecenassen van toen zouden verbijsterd zijn als ze zagen hoe slecht het nu gesteld is met de Italiaanse economie. De groei is in de afgelopen twaalf jaar op geen enkel moment boven 1,7 procent gestegen. Zelfs de regering, die optimistischer is dan onafhankelijke analisten, schat dat het bruto binnenlands product (bbp) in 2020 met slechts 0,6 procent stijgt.
Verschillende factoren remmen de groei: de trage rechtspraak (wat buitenlandse beleggers afschrikt), de bureaucratie, belastingontduiking en een torenhoge staatsschuld (138% van het bbp). Het grootste deel van die schuld zit in een versnipperd bankensysteem, waar een crisis dreigt als de markten het vertrouwen verliezen dat Italië zijn schulden kan terugbetalen.
Dat de markten regelmatig wantrouwig worden, is te wijten aan de politiek. De links-populistische regering van de Democratische Partij (PD) en de Vijfsterrenbeweging leek rust te beloven na maanden onzekerheid. Maar na enkele dagen verliet ex-premier Matteo Renzi de parlementaire PD-fractie met genoeg leden om de regering te doen vallen als hij dat wil. Zelfs de filosofen die het verstand belichamen in het meesterwerk van Rafaël, De school van Athene (zie foto), zouden niet wijs raken uit de politiek van Italië in 2020.
De auteur is correspondent Italië en Vaticaan van The Economist
Het rommelt in Turkije
Na enkele tubulente jaren hopen de Turken op ademruimte in 2020. Turkije blijft de volgende drie jaar misschien gespaard van verkiezingen. De economie kroop in 2019 uit de recessie. En de regering van president Recep Tayyip Erdogan ontweek economische sancties toen de Verenigde Staten hun plannen uitstelden om hun NAVO-bondgenoot te straffen voor de aankoop van een Russisch raketverdedigingssysteem.
Maar er komen barsten in de conservatieve basis van Erdogan en zijn Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AK-partij). Aangemoedigd door hun succes bij de regionale verkiezingen in 2019, zal de oppositie nieuwe bruggen slaan naar conservatieve en Koerdische kiezers. Een voormalige minister van Economie en een eerste minister hebben al gebroken met AK, en lijken klaar om één of meer splinterpartijen te lanceren.
De grootste zorg zal de afwikkeling van de oorlog in buurland Syrië zijn. Turkije lokte een diplomatieke crisis en sancties van Europese landen uit door een offensief te lanceren tegen door Amerika gesteunde Koerden in Noordoost-Syrië. Turkije kan ook te maken krijgen met een nieuwe vluchtelingenstroom uit het noordwesten van Syrië, waar een staakt-het-vuren dat Erdogan onderhandeld had met Rusland, op instorten staat. Er hangt ook een schaduw over het lot van de vluchtelingen die zich al in Turkije bevinden. Erdogan wil 2 miljoen van hen onderbrengen in een “veilige zone”, die hij wil instellen in Syrische regio’s met een Koerdische meerderheid. Als hij geen steun krijgt voor zijn project, heeft Erdogan westerse regeringen gewaarschuwd, zal hij de grenzen openstellen en een massa vluchtelingen doorlaten naar Griekenland.
De auteur is Turkije-correspondent van The Economist
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier