Warhol anders

In een nieuw retrospectief over Andy Warhol kijkt Tate Modern in Londen voorbij het cliché van de Campbell’s-soepblikken en de Marilyn Monroes.

Tate Modern wordt twintig in mei 2020. Tegen dan zullen ongeveer 100 miljoen mensen de verbouwde Bankside-elektriciteitscentrale in Londen hebben bezocht. Zulke indrukwekkende cijfers kan geen enkel ander museum voor moderne en hedendaagse kunst voorleggen. Andy Warhol was een van de eerste artiesten die er een soloshow kregen. Op 12 maart opent opnieuw een retrospectief over het Amerikaanse icoon van de popart. Bij de honderd werken zijn er uiteraard opnieuw reeksen met Campbell’s-soep, Coca-Cola-blikken, Marilyn Monroes, Elvissen en Mao’s. Maar Tate laat ook een minder bekende kant van de kunstenaar zien.

Aansluitend bij Warhols bekende film Sleep uit 1963, waarvoor hij meer dan 5 uur lang zijn partner John Giorno tijdens zijn slaap heeft gefilmd, toont Tate een reeks expliciete mannenportretten en naakten uit de jaren vijftig. In de selectie werken uit latere periodes valt de reeks Ladies and Gentlemen uit 1975 op: portretten van Afro-Amerikaanse transgenderfiguren en dragqueens uit de New Yorkse underground. Van de 250 portretten van Warhol toont Tate er 25, die afkomstig zijn uit een privéverzameling.

Geloof en dood zijn twee belangrijke thema’s in de tentoonstelling. Warhol keek de dood al heel vroeg in zijn carrière recht in de ogen, toen Valerie Solanas hem in 1968 bijna doodschoot. Het meest aangrijpende werk in die thematiek is ongetwijfeld Warhols Sixty Last Suppers uit 1986. Het 10 meter lange canvas met gezeefdrukte afbeeldingen van het Laatste Avondmaal was een van zijn laatste werken.