Wabbes is terug

Het Mechelse Bulo blaast op 10 december de ontwerpen van Jules Wabbes (1919-1974) nieuw leven in.

Voor velen zal het verrassend lijken dat net Bulo de ontwerpen van Jules Wabbes opnieuw commercialiseert. Wabbes staat toch bekend als hét uithangbord van de Belgische designwereld in de jaren zestig en zeventig? En Bulo, is dat geen synoniem van kantoormeubelen? Dirk Busschop, CEO van het Mechelse bedrijf, antwoordt resoluut: “Sinds onze samenwerking met de Antwerpse interieurarchitecten Claire Bataille en Paul Ibens in 1994, is de klemtoon helemaal op design komen te liggen. Eerst van kantoormeubelen, en nu dus ook van artikelen in de huiselijke sfeer. Die grenzen zijn trouwens steeds meer aan het vervagen. Ik vind dat het werk van Jules Wabbes zeer goed aansluit bij onze huidige collecties.”

Home Collectie

Op 10 december opent Bulo in Sint-Gillis (hoek van de Waterloosesteenweg en de Edelknaapstraat) een winkel waarin de nieuwe Home Collectie terechtkomt. Dan zullen ook de eerste vier producten van Wabbes aan het publiek worden voorgesteld. Het gaat onder meer om een ‘tabouret’ dat nooit eerder in productie is gebracht en het bureau ‘Gérard Philipe’ in kopshout.

Bulo produceert de Wabbes-ontwerpen zo getrouw mogelijk. “We brengen alleen de aanpassingen aan die ook Wabbes nu zou doen. Wengéhout bijvoorbeeld kan je vandaag niet meer gebruiken. Zoiets vervangen we. Maar tegelijk beschikken we nu over materialen en technieken die in de jaren vijftig nog niet voorhanden waren, denk maar aan de mogelijkheid om een gsm- of laptopaansluiting te voorzien.”

Voor de productie van Wabbes’ creaties tekende Bulo een licentiecontract met de weduwe van de excentrieke designer, Marie Wabbes. Dit was pas mogelijk nadat zij, na een lange juridische strijd, de intellectuele rechten op de ontwerpen van haar man weer in de familie had gehaald. Jules Wabbes zag zich in 1971, kort voor zijn overlijden, verplicht die te verkopen toen hij voor de inrichting van de Amerikaanse ambassade in Den Haag de financiering niet rond kreeg. Deel van de nieuwe overeenkomst is dat Marie Wabbes en haar kinderen hun toestemming verlenen voor elk nieuw meubel dat Bulo op de markt brengt.

Naast de meubelen die Bulo zelf uitbrengt, heeft het Mechelse bedrijf ook een onderlicentie gegeven aan Wever & Ducré uit Roeselare (voor de fabricatie van een tiental lampen), het Brusselse bedrijf Vervloet (ijzerwerk) en Bic Carpets uit Kortrijk (tapijten). En het beddenbedrijf Beka onderzoekt of het bed dat Jules Wabbes voor zichzelf had ontworpen, niet opnieuw op de markt kan brengen.

Gevolgen voor de antiekmarkt?

De jongste jaren zijn de meubelen van Wabbes zeer gegeerd bij antiquairs. Zo werd onlangs een tafel van zijn hand verkocht voor 65.000 euro. “De prijzen swingen de pan uit”, geeft Busschop toe, “terwijl de ontwerpen in de eerste plaats bedoeld waren om gebruikt te worden.”

In de antiekwereld bestaat de vrees dat de nieuwe edities van Wabbes de prijzen van de originele meubels zullen drukken. Maar Michelle Feiner, die in 2001 een catalogus met werk van Wabbes uitbracht, deelt die mening niet: “De mensen die op de antiekmarkt kopen, zijn geboeid door het verleden van de meubelen, die ze alleen in hun originele materialen willen aanschaffen.” Dirk Busschop beklemtoont tegelijk dat het de wens is van Marie Wabbes om de ontwerpen van haar echtgenoot voor een betaalbare prijs beschikbaar te stellen, zodat bijvoorbeeld ook de jeugd zich zo’n meubel kan aanschaffen.

Gevraagd naar de toekomstplannen van Bulo (omzet van bijna 31 miljoen euro met veertig werknemers) is de bedrijfsleider ambitieus: “De beweging die we hebben ingezet richting Homemarkt moeten we consolideren. In het buitenland zullen we, naast ons vertrouwde netwerk in de Office-sfeer, op een ander verkoopkanaal moeten overstappen, namelijk dat van de woon- en designwinkels. Daar zullen we de producten van Jules Wabbes en vele andere gerenommeerde designers commercialiseren. En gezien het grote aantal ontwerpen van Wabbes, die bij elk nieuw project de aangepaste meubels ontwikkelde, zijn we voor een tijdje vertrokken.”

y Door Frederiek Ballière en Simon Van Dorpe