Waarom Praet geen ECB-directeur werd

Op vrijdag 26 maart stonden twee berichten op de voorpagina van zowat alle kranten in België. Het eerste ging over de derde mislukte poging van onze bewindsvoerders om een Belg geposteerd te krijgen in het directiecomité van de Europese Centrale Bank ( ECB). Na twee keer Paul De Grauwe was het nu de beurt aan Peter Praet, directeur bij de Nationale Bank van België, om dit pijnlijke lot te ondergaan. Het tweede voorpaginabericht kondigde een Europese topaanstelling van twee Nederlanders aan. De Nederlandse liberaal Gijs de Vries kreeg de kroon van Europees veiligheidscoördinator opgezet. Gewezen premier Wim Kok wordt voorzitter van een groep specialisten die een rapport moeten schrijven over de uitvoering van de economische vernieuwing van de Europese Unie.

Op zaterdag 27 maart ventileerde de Belgische regeringstop bij monde van eerste minister Guy Verhofstadt ( VLD), minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel ( MR) en minister van Financiën Didier Reynders ( MR) in diezelfde kranten grote verbolgenheid over de machtsgreep van de grote landen binnen de ECB. Op zich hadden onze topministers hierbij overschot van gelijk, want de vervanging van de Spanjaard Domingo Solans als ECB-directielid door José-Manuel Gonzalez-Paramo, een andere Spanjaard, schept een zwaar precedent. De komende twee jaar moeten het Duitse en Italiaanse lid binnen de directie van de ECB vervangen te worden. Er hoeft geen tekeningetje gemaakt te worden bij het scenario dat nu al voor de komende twee vervangingen in de lade zit.

Toch kleefde er aan de verbolgenheid van Verhofstadt & co. iets goedkoops. De vraag blijft immers onbeantwoord hoe het komt dat Nederland als kleine lidstaat er wel in slaagt om in één beweging zelfs twee topbenoemingen in de wacht te slepen, terwijl België nu al voor de derde keer op rij met een valabele kandidaat voor een ECB-zitje in het zand bijt. Er zijn drie mogelijke redenen.

Eén. België zit als gevolg van de gebeurtenissen rond voormalig Navo-secretaris-generaal Willy Claes ( SP.A), de genocidewet enzovoort, met een geloofwaardigheidsprobleem waar een land zoals Nederland veel minder last van heeft. Twee. Met name onder de regering-Verhofstadt nam de effectiviteit af waarmee onze politieke top zich beweegt binnen het Europese huis. Drie. Vooral de regeringsleider van dit land werkt met een heel eigen Europese agenda, die als enige doel heeft de persoon in kwestie binnen afzienbare tijd te katapulteren naar een topjob binnen de EU. De kansen daarop nemen af naarmate in de periode voordien één of meerdere andere Belgen Europese topbenoemingen krijgen toegewezen. Het zou getuigen van een bewuste, machiavellistische strategie om De Grauwe en Praet net voor de meet zélf te doen struikelen. Maar, beste lezer, u hecht misschien meer geloof aan een van de eerste twee scenario’s.

Johan Van Overtveldt