Vrees voor vermogensbelasting

U wist het al. 56,7 % van alle Belgen is van mening dat fiscale amnestie een eerste stap is naar vermogensregistratie en een vermogensbelasting. Amper een kwart zou, als ze het geld bezit dat in aanmerking komt voor de eenmalige bevrijdende aangifte, dit geld ook regulariseren. De grote meerderheid past: 33 % wijst op de te grote rechtsonzekerheid en 21,9 % priemt met de vinger naar die vermaledijde vermogensbelasting.

Dat was de opvallende uitslag van een peiling die ons zusterblad Cash in samenwerking met Delta Lloyd-Nagelmackers in februari publiceerde. Vermogensbelasting: een realistische piste of het monster van Loch Ness? Allebei, zo luidt het verdict. Minister van Financiën Didier Reynders ( MR) mag dan steevast ‘njet’ antwoorden op de invoering van dit fiscale taboe, intussen is de greep van de Belgische overheid, door hier en daar een honderdste of een tiende van een procentje van uw effecten, buitenlandse beleggingsfondsen en Luxemburgse sicavs af te romen, wél verstrakt (zie blz. 103).

De gemiddelde Belg gelooft zijn politici niet meer. Och ja, de fiscale druk daalde in 2003 voor het eerst in vijf jaar naar 45,8 %. Hiep, hiep, hoera: een dipje met 0,8 procentpunt tegenover 2002 en 0,2 tegenover 2001. Maar de uitgavenkraan blijft openstaan. Vorig jaar spendeerde de Belgische overheid 122,5 miljard euro. Dat is maar liefst 17 miljard meer dan in 2000. Door eenmalige operaties en een gunstige rente werd een tekort vermeden. Maar een steeds grotere portie van die uitgaven stroomt weg naar pensioenen, gezondheidszorg, werkloosheidsuitkeringen, leeflonen en kinderbijslag.

Moeten we het nog zeggen? België leeft boven zijn stand. Het budgettaire keurslijf van deze paarse regering begint steeds nauwer te knellen. Waarom werd fiscale amnestie in dit land doorgevoerd? Om budgettaire redenen. Niet zozeer omdat een ‘generaal pardon’ deze economie van een jarenlange, structurele handicap kan bevrijden. Wel omdat de operatie 800 à 900 miljoen euro kan opbrengen. Pas als die harde centen binnen zijn, kan de operatie een succes worden genoemd (al is dát nu net geen sinecure).

Problemen worden in dit land nog slechts aangepakt als ze in het budgettaire plaatje van deze regering passen. Vroeg u zich ook af waarom schijnzelfstandigen in dit land nu plots zo kordaat worden gecontroleerd? Het antwoord luidt: het budget. Door zelfstandigen steeds meer in een werknemersstatuut te duwen, vloeien extra bijdragen naar de sociale zekerheid (zie blz. 83 en 138). De kern van het probleem wordt hiermee opnieuw over het hoofd gezien, namelijk dat schijnzelfstandigheid principieel moet worden aangepakt omdat ze kan leiden tot een vervalsing van de concurrentie.

We kunnen zo verder gaan: van de reden voor een energieheffing (budgettair, niet zozeer omwille van het milieu) tot zelfs de reden waarom België nog bestaat (juist, de financiering van de sociale zekerheid). Mensen zijn niet dom. Als een meerderheid vreest dat een vermogensbelasting – al dan niet op sluipende wijze – realiteit kan worden in dit land, dan gebeurt dat niet zomaar.

Alles staat of valt met de geloofwaardigheid van deze politici. Studies en duurbetaalde adviezen van fiscale specialisten mogen dan wel uitwijzen dat de kosten veel groter zijn dan de baten en dat zo’n ingreep, mede door de kapitaalvlucht die ze veroorzaakt, nefaste gevolgen kan hebben voor onze economie, er blijft steeds één geldige reden overeind waarom ze wel doorgevoerd kan worden: deze regering zit steeds krapper bij kas.

piet.depuydt@trends.be

Problemen worden in dit land nog slechts aangepakt als ze in het budgettaire plaatje van deze regering passen.