“Ik werd altijd al omringd door mensen uit verschillende culturen. Waar we ook woonden, er kwam altijd veel volk op bezoek. Mijn vader studeerde in België, maar keerde daarna terug naar zijn geboorteland Rwanda, om er zijn opgedane kennis te delen. Zelf ben ik geboren in Kenia en woonde ik in verschillende Afrikaanse landen. Ons gezin volgde mijn vader, die werkte als diplomaat. Overal waar hij kwam, had hij ‘s avonds contact met de lokale bevolking. Om samen met hen uit te zoeken wat ze echt nodig hadden.
“Als je het beter hebt, moet je ook altijd even achteromkijken om te zien hoe je andere mensen kunt meetrekken. Dat is er bij mij ingelepeld. Bezig zijn met anderen geeft me ook nu nog altijd een boost. Bijvoorbeeld wanneer ik tijdens het weekend ga helpen bij Impala Bridge, een organisatie die zich inzet voor jonge kinderen in onder meer Burkina Fason, Benin en België.
“Het hoort bij mijn generatie om na het werk nog te zoeken naar die zaken die je extra energie geven. En naar een baan die aansluit bij je leven of bij wat je nog wilt leren. Ik zie het ook bij vroegere studiegenoten. We brengen verandering in ons leven als het moment daarom vraagt. Bij de generatie vóór mij was dat nog heel anders. Die werkte van ‘s ochtends tot ‘s avonds en was daarna te uitgeput om nog iets anders te doen. Toch hielden mensen dat ritme vaak meer dan twintig jaar vol. Niet omdat ze het leuk vonden of meerwaarde konden bieden, wel omdat ze hun gezin moesten onderhouden.”
Andere bril
“Dat is vandaag voor veel mensen nog altijd zo, jammer genoeg. Hier zijn we er wel op vooruitgegaan, denk ik, maar dat is niet overal het geval. In veel andere landen kunnen mensen bepaalde keuzes nog altijd niet maken. Daar moet je blijven doorgaan, corona of niet. Flexibele werktijden of thuiswerk, daar is nog geen sprake van. Algemeen genomen hebben wij het hier dus heel goed.
“Toch begrijp ik dat mensen het ook hier soms moeilijk hebben om een goed evenwicht te vinden tussen werk en privé. Als je het gevoel krijgt dat het je allemaal te veel wordt, is het niet altijd mogelijk afstand te nemen en met een andere bril naar een situatie te kijken. Je bent op zulke momenten alleen met jezelf bezig. Het enige wat ik mensen dan kan aanraden, is om het nog even vol te houden en toch te proberen met enige afstand naar hun situatie te kijken. En zich niet schuldig te voelen. Je mag gerust eens klagen. Zolang je er een paar uur later maar opnieuw je schouders onder zet en verder gaat met het leven.”
Niet te veel, niet te snel
“Mijn kinderen helpen mij er zo weer bovenop als het even minder gaat. Toen we deze ochtend te laat dreigden te komen, zei mijn zoon van zes nog dat ik gewoon moest blijven rijden. Het zou wel lukken, verzekerde hij. Wel, we kwamen op tijd. Soms heb je dus iemand nodig die je zegt dat het goedkomt.
“Op andere momenten helpt het om even in je eigen bubbel te duiken, bijvoorbeeld met een boek. Ook dat is zelfzorg: niet te veel en niet te snel alles willen doen. Daarin moet ik mezelf soms afremmen. Toen ik laatst in Dubai was voor de Wereldtentoonstelling en Vrouwendag, zag ik daar enorm veel technologie die wij nog niet kennen. Dan durft mijn enthousiasme het over te nemen. Op het vliegtuig terug naar België dat weekend, mailde ik mijn chef al een lijstje met wat we ook allemaal zouden kunnen doen. Gelukkig weten mensen dat ik tienduizend zotte ideeën op hetzelfde moment kan hebben. Dat verwachten ze ook van mij. Ze moeten er dan maar een paar uitkiezen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier