Vlaming, betaal en zwijg

‘Eendracht maakt macht’. Met die slagzin stapt de cdH van Joëlle Milquet naar de kiezer. De politica doelt niet op de eendracht uit de Belgische wapenspreuk, maar op die van de Franstaligen tegen de Vlamingen.

Dat kan niet anders voor iemand die al zo lang alle Vlaamse vragen om meer autonomie met een ‘non’ beantwoordt. Haar discours en dat van andere Franstalige politici komt in feite neer op: ‘Vlaming, betaal en zwijg’.

Chantage, reageren Franstaligen wanneer Vlamingen hun communautaire verlangens in een adem met hun solidariteit vernoemen. Vreemd, want in het zuiden van het land valt niets over chanteren te horen wanneer de Belgen en andere Europeanen hun hulp aan de Grieken koppelen aan strenge voorwaarden. Onze Franstalige landgenoten zouden moeten beseffen dat hun ‘non’ dreigt uit te draaien op een voorwaardelijke solidariteit van de Vlamingen.

De hele solidariteitsdiscussie dient trouwens in een ander kader te worden bekeken. Het Vlaams instituut voor Economie en Samenleving (Vives), waar onderzoekers van verschillende Vlaamse universiteiten werkzaam zijn, berekende dat solidariteit een regio economische groei kost en dat de ontvanger beter op eigen kracht vooruit probeert te geraken.

Dat spoort met de overtuiging dat de solidariteit sowieso voorwaardelijk zou moeten zijn omdat ze te weinig zoden aan de dijk zet zoals ze nu bestaat. We kunnen ons geen stilstand veroorloven op een ogenblik dat het alle hens aan dek moet zijn om de begroting te saneren, de sociale zekerheid te betalen en de kosten van de vergrijzing op te vangen.

België slaagde er steeds opnieuw in een communautair compromis te vinden door meer bevoegdheden voor de Vlamingen te ruilen voor meer geld voor de Franstaligen. Dat kan niet langer. De grote staatshervorming die na de komende federale verkiezingen meer dan wenselijk is, zal het over de financiën hebben, maar dan over het geld dat de deelstaten minder zullen krijgen of overhouden. Ze zullen een grotere verantwoordelijkheid moeten dragen om te maken dat de staat alles kan blijven betalen.

Dat wordt de moeilijkst te kraken communautaire noot. De geldhonger van de Franstaligen raakt immers niet gestild. Wanneer Brussel een antwoord zoekt op de groeiende criminaliteit in zijn straten, komt het niet verder dan: ‘we hebben meer geld nodig’. Het doet terugdenken aan de periode toen Antwerpen steeds opnieuw bij de Vlaamse regering kwam bedelen om geld. Die vond het op een bepaald ogenblik welletjes en greep met succes in.

Wallonië kent economisch dynamisme en heeft troeven. Het speelt die te weinig uit. Het Waalse collectieve onderbewustzijn moet zich vrijmaken van het steeds terugkerende verhaal over de economische teloorgang van de regio. Het succes van het Marshallplan uit de vorige regeerperiode bewijst dat het kan.