Vind betere metaforen dan oorlog

NA EEN STUDIE literair schrijven van drie jaar aan de schrijversacademie van vzw Creatief Schrijven (mijn roman zou nu klaar moeten zijn) weet ik beter dan ooit hoe moeilijk het is een gedragen literaire roman te schrijven, laat staan een die wordt gelezen. Ik sluit me wel volgaarne aan bij de woorden van Dimitri Frenkel Frank waarmee hij de musical Tsjechov afsluit.

“Maar ik zal altijd overtuigd zijn

van de kracht die schuilt in woorden

en in dat hele korte zinnetje: En toch…”

Wat een zin. Wat een kracht. “En toch…”

“Laat de klagers nou maar klagen,

er is altijd kans van slagen.

Wie de moed opgeeft,

verdient niet dat hij leeft.”

WAT EEN ODE aan al die ondernemers die hun zaak aanpassen aan ‘het nieuwe normaal’, die zich voorbereiden op de postcoronatijden, waarvan niemand weet wanneer die zullen beginnen. Als de zomer weer voorbij zal zijn, zong Will Tura. Ik denk het niet. Als er een vaccin komt? Komt dat er dan ooit? Als we niet met 3 of 6 procent immuun zijn geworden, maar met 65 procent. En is die immuniteitsgraad zoiets als het virus, iets dat zijn slachtoffers verdubbelt om de drie dagen? Blijkbaar niet. Nooit had ik gedacht dat ik nog de term VUCA ( volatility, uncertainty, complexity, ambiguity) zou gebruiken in een column, ik haat die term. Maar nu? Onzeker, volatiel, alles op de helling. En toch…

Wat een ode aan al de mensen uit de zorgsector. Want zij hebben ook angst, zijn ook moe, snakken ook naar een terrasje, een leuke match, een omhelzing met hun ouders. En toch…

DAAROM MIJN OPROEP aan alle schrijvers, copywriters, regisseurs. Vind betere metaforen dan oorlog. Macron gebruikte ‘ la guerre‘. Onze taal is oorlogszuchtig. Bazooka’s en frontsoldaten. Maar elke metafoor is misleidend. Die metafoor bereidde ons voor op een groot bevrijdingsfeest. We zouden in elkaars armen vallen, een grote wafelenbak organiseren, we zouden dansen, vrijen tot de noen. Kussen, omhelzen, contactsporten beoefenen, samen naar de sauna. Eindelijk bevrijd, het virus is overwonnen! Dat massafeest komt er nooit. Niet eens een bescheidener feest op de puinhopen van zovele horecabedrijfjes, evenementenbureaus, ondergefinancieerde kmo’s en kwetsbare financiële instellingen. En toch…

Oorlog is een slechte metafoor, dus over naar de sport. Geen sprint, maar een marathon. En waar ligt de eindstreep? Nobody knows, the troubles I have seen. En zullen zien. En toch… Een triatlon. Thuis lesgeven, shoppen als een sprinter en met wiskundige hoogstandjes tellen tot vier. En toch…

DE BERGBEKLIMMER dan maar. Rustig aan, waar ligt de top? In de mist. Zolang we blijven klimmen, gaan we de goede richting uit. De sherpa’s, met de naam ‘sociale zekerheid’, hebben onderweg zuurstofflessen klaargelegd en touwen gespannen. Dank u, sherpa’s. We moeten naar de top, want aan de andere kant liggen nieuwe flessen zuurstof, ‘overheid’ genaamd. Die overheid geeft stilaan prioriteit aan de taskforce ‘post-GEES’, die niet mag focussen op het dringende, maar op het belangrijke. De virologen zijn er gerust in. Ze hebben hun kennis ingebracht in vier sterke scenario’s, vier alternatieve wegen van het basiskamp naar de vruchtbare vallei. Zij keren terug naar hun ziekenhuizen en labo’s. Wat is die overheid sterk. Ooit heb ik getwijfeld of de overheid dat wel kon. En toch… nu doet ze het. Ik maak een eerste vreugdedansje op weg naar de top. Niet lang, want dat put uit. De overheid reageert niet langer paniekerig onder druk van lobbyisten. Ze zet de knapste ambtenaren, experts, denkers, zelfs scenarioschrijvers in. Want er is nog wat tijd, we weten niet eens hoelang het nog naar de top is. Pas op! De weg naar het basiskamp is gevaarlijk, de doden op de Everest vallen tijdens het dalen, zelden bij het stijgen. Eerst de top bereiken, even uitrusten, dan rustig afdalen, heel rustig. Onderweg liggen nieuwe zuurstofflessen, met het etiketje ‘Europa’. Dank u Europa-sherpa’s. En dan het basiskamp, en een echt vreugdedansje. Omdat onze overheid dat zo goed heeft voorbereid. Hoop ik. En pas dan de weg naar de vruchtbare vallei.