Over een klein halfjaar kiezen de Fransen een nieuwe president. De kans dat de socialistische president François Hollande herverkozen wordt, lijkt onbestaande. Maar 4 procent van de Fransen heeft nog vertrouwen in hem. Nooit was een Frans staatshoofd zo onpopulair.
Dat heeft hij allemaal aan zichzelf te danken, schrijft de journalist en publicist Eric Zemmour in Un quinquennat pour rien. Zemmour overloopt chronologisch de vijf jaar dat Hollande aan de macht was. Conclusie: de president kreeg niets gedaan. De Franse economie ligt nog altijd op apegapen met een aanhoudend begrotingstekort en een werkloosheidsgraad boven 10 procent. Voor Zemmour had Frankrijk desnoods de eurozone moeten verlaten om door een devaluatie de concurrentiekracht van de bedrijven te herstellen.
Naar goede Franse traditie vindt hij protectionistische maatregelen om eigen producten te beschermen geen probleem. Daarnaast is de auteur zeer streng voor het Franse immigratie- en integratiebeleid. Het zijn de stokpaardjes van Zemmour: François Hollande, maar ook zijn voorgangers, zijn verantwoordelijk voor een jarenlang opengrenzenbeleid waarbij migranten en allochtonen in bepaalde wijken zo dominant worden dat ze de autochtone bevolking doen vertrekken. In die banlieues heerst wetteloosheid en ze zijn de ideale voedingsbodem voor radicalisering en terrorisme. De aanslagen die Frankrijk de voorbije maanden geteisterd hebben, waren dus voorspelbaar. Voor Zemmour is Frankrijk nog nooit zo instabiel geweest sinds de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog (1954-1962) toen het land een paar keer aan de rand van een burgeroorlog stond. Zemmour voorspelt toenemend geweld in Frankrijk.
Het boek van Zemmour voegt een exemplaar toe aan de talrijke werken van de Franse zogenoemde déclinologues die meewarig vaststellen dat hun land geen grootmacht meer is, noch economisch, noch politiek. Veel van die boeken lopen over van nostalgie. Er wordt met heimwee teruggedacht aan presidenten als Georges Pompidou (1969-1974), toen Franse autobedrijven als Renault of Citroën de wereld veroverden. Of aan Charles de Gaulle (1958-1969), die Frankrijk een plaats gaf tussen grootmachten als de Sovjet-Unie en de VS. Zemmour keert in Un quinquennat pour rien af en toe terug naar de glorierijke napoleontische periode.
Het boek is de opvolger van Zemmours bestseller Le suicide français van twee jaar geleden. Het boek ging meer dan 500.000 keer over de toonbank. Le suicide français handelt ook over de Franse neergang en begint niet toevallig met de dood van Charles de Gaulle in 1970. Un quinquennat pour rien is iets gematigder dan het vorige werk van Zemmour. Is het omdat hij verschillende keren is aangeklaagd wegens islamkritische of volgens sommigen zelfs islamofobe standpunten? Hij legt zonder veel omwegen het verband tussen de immigratie, de radicale islam en de criminaliteit. Zemmour heeft altijd betwist een racist te zijn. Graag verwijst hij naar zijn familie: Zemmours ouders waren Joods-Algerijnse immigranten. “Maar ze hebben zich, in tegenstelling tot de huidige immigranten, snel aangepast”, zegt hij erbij. “We aten geen couscous meer maar crêpe suzette en de kinderen kregen geen Algerijnse maar Franse namen.”
Eric Zemmour, Un quinquennat pour rien, Albin Michel, 2016, 525 blz., 22,90 euro
ALAIN MOUTON
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier