VERZADIGDE MARKT ?

NIET VOOR PIAS.

Tijdens het Torhout/Werchter-festival dit weekend heeft Play It Again Sam twee groepen op de affiche staan : de Belgische heavy metal groep Channel Zero (van het eigen label PIAS Records) en, als top of the bill, de Engelse techno-groep The Prodigy (van XL Recordings, waarvan PIAS Benelux- licensee is).

De lancering begin deze week van het nieuwe Prodigy-album is alvast een van de highlights in het Belgische muziekbusinessjaar. Lambot : “Met 42.000 exemplaren die vorige maandag al in de winkels lagen meteen op weg naar platinum is het in elk geval de grootste voorafbestelling die wij in onze 15 jaar PIAS hebben gekend.”

Maar de Belgische markt verkeert in een inzinking : over de eerste vijf maanden van dit jaar lag de omzet 12 % lager dan dezelfde periode vorig jaar, die op zich al catastrofaal was, met 4 % minder verkoop dan in ’95. De tweede helft van ’96 maakte dat al bij al nog acceptabele jaarcijfers konden worden voorgelegd, met een stijging van 5,44 % (t.o.v. ’95) qua verkochte aantallen, maar wél een daling van 1,44 % in omzet. De gemiddelde verkoopprijs van een cd gaat overduidelijk omlaag. Die druk op de ketel treft ook Play It Again Sam. “Met onze 4 % van de Belgische markt kunnen we niet anders dan de prijsdaling volgen die door de marktleiders als Polygram (25 %), BMG Ariola (16 %), Sony (16 %) wordt gedicteerd,” oppert Michel Lambot.

“De voorbije 15 jaar heeft de business een enorme boom gekend dankzij de vervanging van de oude vinylplaten door de cd-schijfjes. Maar dat effect is nu uitgedoofd. Sony en Philips proberen de truuk nog eens over te doen, met hun mini-disc en DCC, maar de consument blijkt niet bereid om wéér eens nieuwe hardware aan te schaffen én z’n collectie te vervangen.

“De markt is gesatureerd,”

zegt Kenny Gates. “Wat verkoopt vandaag nog ? De budget-reeksen en allerhande compilaties. In hun hang naar meer omzet en meer winst investeren multinationals en sommige independents niet meer in repertoire, maar des te meer in marketing om die compilaties, best-of’s en dergelijke te pushen. Die kunnen ze immers makkelijk en vooral goedkoop samenstellen uit hun back catalogue, het materiaal dat ze over meerdere decennia heen opnamen.”

“Maar daarmee haal je het essentiële aspect droom en plezier uit de muziek weg,” vervolgt Michel Lambot. “Een fan identificeert zich met zijn idool. Hoe wil je dat ie zich identificeert met een compilatie ? Bovendien, door al de midprice, nice price, budget price en super-budget price toestanden, wordt de waarde van een cd in de ogen van de koper omlaag gehaald. Bij hamburgertenten, banken en pompstations krijgt de consument ze zelfs gratis naar zijn hoofd geslingerd. Hoe wil je hem dan nog 750 frank laten betalen voor een nieuwe cd van een artiest ? De platenindustrie denkt alleen nog op korte termijn en is bezig de tak af te zagen waarop ze zit.”

“PIAS hoeft de saturatie van de markt minder te vrezen dan anderen,” stelt Marcel Heymans, directeur van Ifpi Belgium (International Federation of the Phonograpic Industry). “Want die verzadiging treft bijna uitsluitend de back catalogue, terwijl PIAS juist sterk staat in nieuw repertoire.”

Wordt Internet geen bedreiging voor de traditionele distributiekanalen ? Kenny Gates : “We hebben al een paar on line-ideeën in het achterhoofd. We gaan een degelijke website ontwikkelen zodat we present zijn wanneer die business langs het Internet echt een hoge vlucht gaat nemen.” En, als uitsmijter : “Wij zijn gespecialiseerd in productie en marketing van muziek ; of we ons repertoire nu op een plastic schijfje zetten, of morgen op een chipkaart of overmorgen on line, dat maakt ons niet uit. Alleen moet er een waterdichte oplossing komen om auteurs- en andere rechten te vrijwaren.”