Er komen begin 2018 algemene verkiezingen in Italië. De Italiaanse economie begint eindelijk te herstellen van de financiële en de eurocrisis. Maar er is veel kans op een rommelige uitslag die dat herstel zal fnuiken.
In oktober heeft het parlement nieuwe regels voor de verkiezingen goedgekeurd. Twee derde van de leden wordt gekozen op basis van evenredige vertegenwoordiging. Het resterende derde deel wordt ingevuld door wie de meerderheid in kiesdistricten met één zetel heeft. De nieuwe wet bevoordeelt allianties. Dat kan een van de grootste twee partijen benadelen. De anti-establishmentpartij Vijfsterrenbeweging (M5S), die 25 tot 30 procent van de stemmen haalt, weigert allianties aan te gaan. De beweging hekelde de kieswet als een complot van haar rivalen.
Het resultaat wordt hoogst waarschijnlijk een ongemakkelijke coalitie tussen de centrumlinkse Partito Democratico en het Forza Italia van Silvio Berlusconi. Zo’n regering zal het moeilijk eens worden over de verregaande hervormingen die de economie nodig heeft. Het alternatief is een linkse of een rechtse minderheidsregering die afhankelijk is van splinterpartijen die ook terugschrikken voor verdere hervormingen.
In het scenario dat de markten het meeste angst aanjaagt, gaat de M5S voor een coalitie met de xenofobe Lega Nord. De M5S heeft weinig bestuurservaring. De beëdiging van die regering kan het startsein zijn voor een grote toename van de kosten om de staatsschuld te herschikken. Die bedroeg 132 procent van het bbp eind 2016.
Er zijn tekenen dat de M5S machtshonger krijgt. Ze heeft haar euroscepticisme getemperd. Haar kandidaat-premier is Luigi Di Maio, een 31-jarige politicus met een pak en een stropdas. Hij moet de gematigde kiezers geruststellen. Dat de M5S in 2018 in de regering zal zitten, blijft onwaarschijnlijk. Maar het is niet ondenkbaar.
De auteur is correspondent Italië en het Vaticaan voor The Economist
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier