UCB vastgekluisterd aan het ziekbed

De biofarmagroep UCB maakte vorige week bekend 2400 banen te schrappen. In eigen land staan 555 jobs op de tocht. Verontwaardiging alom, zij het minder dan gevreesd. Zijn we met zijn allen stilaan gewend geraakt aan slecht sociaal nieuws?

De herstructurering bij UCB stond in de sterren geschreven. Vorige maand kondigde het bedrijf aan 300 miljoen euro te willen besparen. Dat dit een drastische ingreep in het personeelsbestand zou betekenen, lag voor de hand.

UCB zet alleen maar de tering naar de nering. Want de farmawereld is ziek, en UCB is gewoon de zoveelste patiënt die naar een paardenmiddel grijpt. Ook in andere contreien sneuvelden al vele duizenden banen. Dichter bij huis haalde Janssen Pharmaceutica vorig jaar de hakbijl boven, en de farmareus uit Beerse moet weldra misschien opnieuw wild vlees wegsnijden om niet te hervallen.

De vraag is waarom CEO Roch Doliveux tot voor kort nog deed en sprak alsof UCB alleen maar even door het dal ging. Uiterlijk in 2010 zou de groep weer op kruissnelheid draaien dankzij nieuwe producten die het verlies van patentbescherming voor de verkooptoppers Zyrtec en Keppra zouden compenseren.

Ofwel speelde de UCB-top een onnodig stukje goedbedoeld toneel, ofwel werd hij verrast door de snelheid waarmee de marktomstandigheden verslechterden. Dat laatste zou getuigen van onvoldoende realiteitszin. UCB wist al jaren wanneer de patentbescherming op Zyrtec en Keppra, tezamen goed voor de helft van de groepsomzet, zou aflopen.

UCB wil voortaan meer focussen op producten voor de behandeling van ernstige aandoeningen, zoals hersen- en ontstekingsziekten. Die worden voorgeschreven door specialisten en niet door huisartsen, en zullen dus minder vaak over de toonbank gaan. Moedig maar gewaagd. Dat dit jaren zal wegen op de resultaten, is overduidelijk.

De heroriëntatie roept sterke herinneringen op aan een eerdere strategische beslissing die UCB achtervolgt. Vier jaar geleden besliste het toen nog gemengde farma- en chemiebedrijf om zijn chemieactiviteiten van de hand te doen. Het speculeerde er toen ongetwijfeld op dat farma door de vergrijzing van de bevolking en de stijgende aandacht voor gezondheidszorg een onuitputtelijke goudmijn zou vormen.

UCB heeft toen gegokt maar niet gewonnen. Het kan niet langer terugvallen op chemie om de ziektesymptomen van farma in te dijken. De buren van Solvay halen ongetwijfeld opgelucht adem omdat het bij hen niet zo ver is gekomen.

Rest de vraag hoe het verder moet met UCB. Zal het snoeiwerk volstaan om de groep lean and mean te maken? Lang niet zeker, want de hemel boven farma klaart waarschijnlijk nooit meer helemaal op. Bovendien zou het naïef zijn om te geloven dat ook voor zulke ‘nicheproducten’ de concurrentie stil blijft staan. Ook een afgeslankt en geheroriënteerd UCB is kwetsbaar. We wensen UCB een prima gezondheid, maar de patiënt zal misschien een stuk langer aan het ziekbed gekluisterd blijven dan gehoopt. (T)

Door Bert Lauwers