U en Balthazar Boma

Het Vlaams Economisch Verbond (VEV) breidt zijn voetafdruk uit (zie blz. 14). Om wat te doen? Voor de publieke opinie is Balthazar Boma van FC De Kampioenen een waarheidsgetrouw beeld van dé ondernemer. Zijn worst is rommel, zijn secretaresse een lichtekooi, zijn sponsoring corrupt, zijn uiterlijk de spiegel van een gladjanus. Alexander Vorlat uit de tv-reeks Stille Waters sjoemelt met het milieu, zijn werknemers, de liefde en het leven. Ook dit stuk treurnis verzinnebeeldt voor Jan Modaal dé ondernemer in tijden van mislukte beursverwachtingen, recessie, Enron en zijn wormstekige controleur Andersen, affaires van Tractebel in Kazachstan, bedrijfssluitingen, voedselbesmettingen.

Hoe reageren onze patronale leiders op deze beeldvorming? Het antwoord is: niet. Belgische werkgeversleiders zijn voor 90% tandenloze rentmeesters van de sociale verhoudingen. Leiderschap en zichtbaarheid irriteren hen. Een jaarlijks congresje en een braaf interview wegen voor slechts enkele grammetjes in de slag om de genade van het publiek. De werkgeverschefs lijden aan institutionele vermoeidheid. Dat maakt niks uit als de hoogconjunctuur het distribueren van geschenken makkelijk maakt en iedereen rimpelloosheid wil. Dat maakt veel uit als de stemming keert tegen de vrijemarkteconomie.

Weinig mensen begrijpen bijvoorbeeld de ruzie tussen antiglobalisten en globalisten. De antiglobalisten scoren best bij de openbare opinie met hun simplistische verhalen, wellustig geëtaleerd door de algemene pers. De stelling van de globalisten is ingewikkelder én in België brengt geen werkgeversleider of bedrijfstakorganisatie de tegenstem. Het parool blijkt te zijn: laat maar waaien. Heeft u trouwens het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) of zijn ledenorganisaties op de borst zien kloppen voor de stampei die de auditors zaaien in de boekhoudingen van hun klanten? Deze architecten van de fraaiste constructies zijn getraind in het opsteken van de paraplu en het toedekken in hun ereraden van de verantwoordelijkheid. Een vrije markt leeft bij de gratie van publieke sancties. Na de zonde, de biechtstoel en de straf.

Hoe wordt men werkgeversbaas? Door voor zijn vijftigste enkele vervelende meningen te verkondigen en nadien braafjes dovemansgesprekken te voeren met de vakbonden. Terwijl elke ondernemer woedend is om de indexzwendel van de regering- Verhofstadt toont het VBO slechts diplomatieke ontstemming. De indexmeerkost met de dreiging van dalende prijzen door de economische neergang wordt een bedrijvenvernietiger.

Hoe lang moet het duren voor het verbond (van Belgische ondernemingen) ontplooit tot een beweging met een ideologie? Dus de metamorfose doormaakt van het traditionalistische Franse CNPF tot Medef ( Mouvement des Entreprises de France) – met aan het hoofd mensen met potige handen, mediums. Medef ontstond uit de mislukte afwijzing van de 35-urenweek en de greep door de regering naar de reserves van de sociale zekerheid om de arbeidsduurvermindering te financieren. Het antwoord van de Franse ondernemers was basta. Wanneer verbreekt het VBO eenzijdig de trouw aan de index? Wanneer laat het de stoelen leeg staan bij de zoveelste ronde over … (u vult in)?

Je zou heimwee krijgen naar het VEV van René De Feyter. Zijn impact op de paritaire rituelen was nihil, de maatschappelijke invloed door ferme standpunten was des te groter. In jaren van welvaart heb je weinig ideeën nodig, in jaren van economisch verdriet is pro-activiteit en flinkheid essentieel. Brengt Luc Vansteenkiste vanaf de lente 2002 een stijlbreuk? Zal hij stage lopen bij Medef?

Frans Crols [{ssquf}]