The X-Files

“The X-Files, the movie” start waar de laatste aflevering van het vijfde seizoen eindigt, maar bevat genoeg elementen om zowel de ‘X-phile’ als de leek aan te spreken.

Het gebeurt zelden dat een filmversie van een populair feuilleton in de zalen gedropt wordt terwijl de reeks zelf nog op de televisie loopt. Voor de producenten is de bioscoopversie evenwel een pure marketingstunt. De filmversie opent enerzijds de mogelijkheid om nieuwe concessies aan te boren, anderzijds slaat “The X-Files, the movie” een brug tussen twee televisieseizoenen. Hierbij wordt gerekend op de schare trouwe fans die sowieso een ticket koopt om het budget van zestig miljoen dollar (de 25 miljoen dollar marketing niet inbegrepen) te coveren. Het publiek dat via de film nieuwsgierig gemaakt wordt naar de verdere belevenissen van de FBI-agenten Mulder en Scully is mooi meegenomen. Heeft de niet-“X-phile” dan wel een boodschap aan een groots opgezette verfilming van een televisiereeks? Ja en neen: “The X-Files” snijdt aan twee kanten. De door Chris Carter uitgedokterde formule voor de tv-serie is op zich sterk genoeg. De talrijke plotwendingen en ideeën van sommige afleveringen slaan met lengtes de flinterdunne gegevens van een doorsnee Hollywood-productie. Inhoudelijk beweegt het feuilleton zich tussen vier verhaallijnen: het misdaadverhaal met een parapsychologische invalshoek; de horrorstory waarin mutanten, seriemoordenaars en monsters in een paranormale context worden geplaatst; de satire of het jongleren met genreconventies en ten slotte het samenzweringscomplot. Vooral het laatste element ligt aan de basis van het succes. Het wantrouwen van een bevolking tegenover zijn overheidsinstellingen bepaalt de paranoïde sfeer van “TheX-Files”. In de laatste afleveringen van het vijfde seizoen staat Mulder sceptisch tegenover het bestaan van buitenaardse beschavingen en wijdt hij alle mysterieuze gebeurtenissen aan een megacomplot van een internationaal opererende overheidsgroepering. De film borduurt hierop voort, maar uiteraard lijkt niets wat het is en gaan de verschillende clues zich uiteindelijk in een richting begeven. Je moet evenwel geen voorkennis hebben om “The X-Files, the movie” te volgen. De bioscoopversie blijft trouw aan de (uitstekende) formule, enkel de speciale effecten en decors zijn meer gesofisticeerd, zodat “The movie” lijkt op een verbeterde versie van de serie. Je houdt ervan of het laat je siberisch. Ik hou ervan en de onwaarschijnlijkheden, eigen aan het genre, nam ik er probleemloos bij.

Piet Goethals