The Hunchback of Notre Dame

De Walt Disney-studio’s mengen donkere romantiek en levensoptimisme in de uitstekende animatiefilm “The Hunchback of Notre Dame”.

Victor Hugo’s romantische klassieker ” Notre-Dame de Paris” heeft al verscheidene filmversies achter de rug. In 1923 nam de cameleonacteur Lon Chaney de rol van de bultenaar Quasimodo op zich, in 1939 was het de beurt aan Charles Laughton, Anthony Quinn speelde Quasimodo in de versie van 1957 en in 1982 werd Anthony Hopkins voor zijn prestatie bejubeld.

Het is nogal verrassend dat welgeteld de Walt Disney-studio’s met een interpretatie van Hugo’s sterk gotisch getinte roman voor de dag komen. De regisseurs Gary Trousdale en Kirk Wise dompelen de toeschouwers onder in een grimmig vijftiende-eeuws Parijs, waar de despotische rechter Frollo de schrik van ingeweken zigeuners is. Als hij voor de deuren van de Notre-Dame een baby wil afmaken, wordt hij tegengehouden door een vermanende priester. De baby is de misvormde Quasimodo en het daaropvolgende tragische liefdesverhaal van de klokkenluidende bultenaar die verliefd wordt op de sensuele Esmeralda, is gekend.

De donkere kant van de roman, bepalend voor de vorige filmversies, wordt in de animatieversie deels behouden, maar maakt uiteraard plaats voor veel meer kleur, levensoptimisme en muziek. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het einde van het origineel, waarin de ongelukkige Quasimodo bij zijn dode geliefde Esmeralda in de grafkelder kruipt en naast haar sterft, in de Disney-versie een happy-end wordt. De gotische constructie van de Notre-Dame en de nauwe straatjes van het nachtelijke Parijs vormen het decor voor hallucinante camerabewegingen. De grillige monumentaliteit van de kathedraal biedt ook de uitgelezen achtergrond voor Quasimodo’s drama en zijn tot leven gekomen waterspuwers. De briljante animatie uit zich in de variatie aan details en de maniakale precisie van de tekeningen. Deze verrassen het meest in de massascènes op het plein voor de kathedraal, waar elk personage, hoe klein ook, afzonderlijk getekend werd en gedifferentieerde handelingen uitvoert. Traditiegetrouw wordt bij Disney het meest expressionistische moment gereserveerd voor het kwade. Zo ook in “The Hunchback”, waar Frollo’s demonische uitstraling een toppunt kent in zijn song “Hellfire”, dat hij met veel zwier voor het haardvuur zingt. De zindering van het vuur en de figuratie in de vlammen vormen trouwens één van de meest memorabele ogenblikken van de film. De Disney-studios combineren steeds kommerloos familievertier met een ‘politiek correcte’ moraal, maar bereiken in hun animatie een tijdloosheid die hen uniek maakt.

PIET GOETHALS

The Hunchback of Notre Dame Briljante animatie.