STOP DIT WAANZINNIGE SCENARIO VAN DEHAENE II

Jean-Luc Dehaene kan als eerste minister naar de Europese top in Cannes met een regeerprogramma waar inzake ekonomisch beleid (begroting, tewerkstelling, sociale zekerheid) zo goed als letterlijk niets in staat. Rekening houdend met enerzijds zijn legendarische bekwaamheid inzake politieke maneuvers en anderzijds de min of meer zelf opgelegde noodzakelijkheid om met de begroting voor volgend jaar de Maastricht-norm van 3 % te halen, valt het te verwachten dat Dehaene op een fameus “plan” zit te broeden.

In de Wetstraat gonzen de scenario’s. Eén daarvan verdient de biezondere aandacht om de doodeenvoudige reden dat het zelfs nog maar overwegen van dit scenario getuigt van een verziekte geest. Elke vorm van rationaliteit en bekommernis omtrent het algemeen belang is daarbij zoek. Waar gaat het om ?

De nieuwe regering wil de patronale lasten op de laagste lonen verlichten om zo vooral de strukturele komponent van de werkloosheid aan te pakken. Gezien de precaire toestand van de openbare financiën ziet premier Dehaene zich verplicht om zo goed als volledig voor onmiddellijke dekking van de financiering van dit initiatief te zorgen en niet te spekuleren op de zgn. terugverdieneffekten. So far, so good. Het loopt echter fout bij de konkrete invulling van die nieuwe financieringsbehoefte.

Eén van de serieuze denkpistes, is een belasting op het “bruto-exploitatieresultaat” van de ondernemingen. Enkele finesses daar latend, is deze brutowinst van bedrijven de “winst voor afschrijvingen”, d.i. de normale belastbare winst verhoogt met de afschrijvingen welke bedrijven doorvoeren op de activa waarin ze geïnvesteerd hebben om hun produktiepotentieel uit te breiden en/of te verbeteren. De jongste jaren boekten de Belgische bedrijven een brutoresultaat van om en rond de 1000 miljard. Dit cijfer heeft enkele politici het hoofd op hol doen slaan.

In geen enkel weldenkend land staan de logika van die afschrijvingen noch het principe dat belasting op de winst na afschrijvingen dient te gebeuren ter diskussie. Een belasting op de brutowinst heffen, komt er immers op neer : één, dat men investeringen zal bestraffen, twee, dat men huidige en toekomstige tewerkstelling zwaar hypotekeert, drie, dat men definitief een kruis mag maken over Belgische bedrijven die internationaal willen meespelen en dat men, vier, o ironie, tot slot ook een strukturele sanering van de openbare financiën kan vergeten.

Als Dehaene II de huidige en toekomstige welvaart een zware slag wil toebrengen, kan deze regering bezwaarlijk een efficiëntere maatregel bedenken dan een belasting op de bruto-winst. Misschien dat een volledige nationalizatie van de ekonomie erin slaagt om evenveel ravage aan te richten.

Bovendien zou het gaat, gelukkig, nog maar om een denkpiste een dergelijke ingreep nog maar eens de indruk wekken dat we onze sociale zekerheid kunnen saneren en leefbaar houden zonder dat de mensen daar iets van voelen. Dit is een hypokriete houding die de burger nog niet heeft ontmaskerd. De jongste verkiezingsuitslag legt daarvan getuigenis af.

Het zal boeiend zijn om zien hoe de patronale organizaties zich gedragen als die bruto-winstbelasting konkreet aan de orde wordt gesteld. Beschikt met name het VBO over voldoende slagkracht om weerwerk te bieden of is haar inkapseling in dit degenererend regime zo sterk dat het bij verbaal geweld zonder beleidsresultaat zal blijven ?

J.V.O.