De socialistische vakbond zette vorige week een frontale aanval in op de N-VA en maakte duidelijk dat er geen sprake kan zijn van een verregaande staatshervorming. Nochtans staat niet iedereen binnen het ABVV op dezelfde lijn. Herwig Jorissen van ABVV Metaal benadrukt dat regionalisering geen taboe meer mag zijn, ook niet voor een vakbond.
“Men bedriegt u. Regionalisering van de belastingen = meer armoede en meer ongelijkheid.” Zo luidt het pamflet tegen de N-VA dat het ABVV vorige week de wereld instuurde. Dat de socialistische vakbond om het zacht uit te drukken een koele minnaar is van een verdere overheveling van bevoegdheden naar de regio’s is bekend. Maar sinds de verkiezingen van 13 juni heeft ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw er zich voor gehoed openlijk de aanval in te zetten op de N-VA, de winnaar van de stembusslag aan Vlaamse kant. Hij wilde niet de fout herhalen die zijn ACV-collega Luc Cortebeeck tijdens de campagne heeft gemaakt. Die riep op om niet voor de N-VA stemmen. De uitspraken achtervolgen hem tot de dag van vandaag.
Ook toen de sociale partners eind augustus bij toenmalig preformateur Elio Di Rupo op de koffie mochten komen, hielden de vakbonden de boot af. Ze deden weinig of geen uitspraken over de nood aan een regering die zich zou beperken tot een sociaaleconomisch programma. “De vakbonden beseffen dat politieke uitspraken tegen één bepaalde partij in Vlaanderen enkel contractproductief kan werken”, zegt een lid van de Groep van Tien, de sociale partners die de interprofessionele onderhandelingen voeren.
Dat het ABVV nu wel de aanval inzet op de N-VA heeft veel te maken met de plaats en het moment waarop dit gebeurde. Ten eerste bevinden we ons volop in de laatste rechte lijn naar de interprofessionele onderhandelingen voor een loonakkoord 2011-2012 (zie kader Vakbonden klaar voor sociaal overleg). Dan nemen de vakbonden vaak radicale standpunten in. Ten tweede: het pamflet werd gelanceerd tijdens een congres van de bediendebond BBTK. De BBTK is met zijn bijna 400.000 leden niet alleen de grootste centrale binnen het ABVV, het is samen met de Algemene Centrale (330.000 leden) ook een van de radicaalste poten van de vakbond. Rudy De Leeuw is voorzitter bij gratie van de machtigste centrales. Op hun congressen is het rollen met spierballen noodzakelijk. De aanval op de N-VA is dan ook voor een deel bedoeld voor intern gebruik. En om de violen gelijk te stemmen.
Regionalisering mag geen taboe zijn
Het radicalisme van de bediendenbond steekt meer en meer af tegen de pragmatische houding van een aantal arbeiderscentrales, zoals het Vlaamse ABVV Metaal. Dat hanteert over de staatshervorming duidelijk een ander standpunt dan de rest van de socialistische vakbond. Herwig Jorissen, voorzitter van Vlaams ABVV Metaal, schreef in juni in zijn editoriaal van het ledenblad het volgende: “Het gevaar is groot dat we ons met ons allen gaan verschansen achter de bredere rug van het Waalse socialisme en een idem dito koers gaan varen. Een grotere fout kunnen we als Vlaamse progressievelingen en Vlaamse syndicalisten niet maken. We lopen in dat geval het reële gevaar om echt te worden gemarginaliseerd. ABVV-Metaal heeft al lang geleden gezegd dat regionalisering geen taboe mag zijn, ook niet voor een vakbond. Want, zo schreven we vlak voor deze verkiezingen ‘wie de organisatie van de staat overlaat aan rechts, moet niet verbaasd zijn als hij vervolgens in een asociaal land ontwaakt. Het land heeft een sociale staatshervorming nodig die het voor elke overheid mogelijk maakt om een sociaal beleid te voeren dat de inwoners van dit land, noord, zuid en centrum, maximaal ten goede komt’. Slagen we er niet in het tij te doen keren, laten we dan proberen het tij te helpen sturen.”
Jorissen werd voor zijn standpunten niet teruggefloten door de vakbondstop. In september ging hij hierop verder: “Niemand moet zich enige illusie maken: aan het einde van de rit zal België gemetamorfoseerd zijn en het zwaartepunt komt alsmaar meer bij de deelstaten te liggen. Want zelfs over minder dan wat er nu ter tafel ligt, zal er geen akkoord worden bereikt. Integendeel. Het is zelfs irrelevant geworden of we dit als vakbond toejuichen of afkeuren. Het is de realiteit waar we – ook – als vakbond moeten mee leven.” Een andere teneur dan op het congres van de BBTK waar opgeroepen werd om “het ideologisch eenheidsdenken over een grote staatshervorming te doorbreken”. In juli had al een kopstuk van het Waalse ABVV Metaal gezegd dat een verregaande regionalisering voor hem geen probleem was.
Geen dumping
Op het ACV-congres vorig weekend in Oostende werden minder radicale standpunten ingenomen dan bij het ABVV. In zijn slottoespraak benadrukte voorzitter Luc Cortebeeck dat “een staatshervorming nodig blijft. Maar niet tot elke prijs. Voor ons moet de staatshervorming solidair en sociaal zijn”. Maar de ACV-voorzitter Luc Cortebeeck zette wel de aanval in op de werkgevers die pleiten voor een regionalisering van de vennootschapsbelasting of de personenbelasting. “Ik weet waar VOKA en Unizo op uit zijn. Dat is niet meer of niet minder dan een race to the bottom, een neerwaartse concurrentie organiseren binnen België, voor loonkosten, inkomstenbelasting en vennootschapbelasting. Dat alles heeft niets te maken met responsabilisering. Dat heet dumping.” Cortebeeck kreeg daarvoor luid applaus van de congresgangers.
alain mouton
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier