Staal. SNELLER DAN ZIJN SCHADUW

Ooit droomde Jean Lecomte ervan bruggen te bouwen, nu is hij algemeen direkteur van Cockerill Sambre. Zijn grootste bekommernis : zorgen dat hij het kontakt tussen de 10.000 werknemers en de algemene direktie instandhoudt. Toen Jean Gandois hem tien jaar geleden voorstelde de verantwoordelijkheid voor de exploitatie van de twee bekkens van Cockerill Sambre op zich te nemen, weigerde Jean Lecomte eerst. “U legt de lat te hoog, ” zei hij tegen zijn kersverse voorzitter. De twee bekkens vochten indertijd een echte broederstrijd uit en hadden elk hun eigen baas. Maar Jean Gandois gaf Jean Lecomte bedenktijd en 24 uur later nam hij de leiding van de twee fabrieken. Duidelijk met sukses, want enkele weken geleden bood de voorzitter van Cockerill Sambre hem de algemene leiding van de groep aan. “Ik heb op dezelfde manier gereageerd. Ik heb in mijn loopbaan te vaak gezien dat mensen ongelukkig werden omdat ze opdrachten kregen waar ze niet klaar voor waren, ” vertelt Jean Lecomte. “Het is heel moeilijk je eigen niveau van inkompetentie te meten… en de straf komt pas veel later. ” Maar ook deze keer heeft hij uiteindelijk besloten de uitdaging aan te nemen.

Als gediplomeerde van het Luikse Institut Gramme, droomde Lecomte van een carrière in de burgerlijke bouwkunde. Zijn eerste sollicitatiegesprek, bij het staalbedrijf Espérance Longdoz, leverde hem meteen een kontrakt op. Tien jaar lang werkte hij er op de transportdienst, waar hij geregeld sociale konflikten meemaakte. “Aanvankelijk vond ik het nogal nutteloos een ingenieur te gebruiken om kleingeestige problemen en geschillen op te lossen. Twee keer per week moest ik midden in de nacht opstaan omdat sommige mensen besloten hadden het werk neer te leggen en daarmee alles blokkeerden. Maar het sprak me aan en ik voelde mij goed bij dat werk. ” Hij zou het staal niet meer verlaten, terwijl het sociale management zijn stempel zou drukken op zijn carrière. Enkele maanden na de fusie van Espérance Longdoz en Ougrée werd hij belast met de sociale sektor. In 1980 kreeg hij de verantwoordelijkheid over de fabriek van Chertal, de parel en de harde kern van de Luikse staalnijverheid. “Een erg verrijkende ervaring. Ik slaagde erin een goed team te verzamelen, een beetje in de schaduw. “

Zijn medewerkers vinden het soms moeilijk om zijn tempo te volgen ze hebben hem zelfs de bijnaam Lucky Luke gegeven. Ondanks twee zware tegenslagen met zijn gezondheid, let Jean Lecomte niet op de klok. Zo heeft hij twee chauffeurs nodig : “Anders zouden ze te veel overuren moeten maken”.

De nieuwe verantwoordelijkheden maken hem wel een beetje bang om het kontakt met de basis te verliezen. “Ik wil in voeling blijven met de 10.000 mensen die Cockerill gemaakt hebben tot wat het vandaag is. Ik moet daar nog een manier voor vinden. Het positieve aspekt van mijn nieuwe funktie is dat ik nu de kans krijg om de problemen in een ruimer perspektief aan te pakken. “

JEAN LECOMTE (COCKERILL SAMBRE) “Mijn nieuwe funktie geeft me de kans om de problemen in een ruimerperspektief aan te pakken. “