Sparen is geen deugd

De frequent flier programs staan onder druk. Niet alleen de bedrijven morren, ook de fiscus én de passagiers.

Zestien jaar geleden bedacht American Airlines het eerste frequent flier program (FFP) of bonussysteem voor goede klanten. Op basis van hun merktrouw en gespaarde miles konden deze gratis tickets krijgen, net zoals upgrades, geschenken of andere gadgets. American bedacht onlangs ook een soort less frequent flier program. Hier kunnen ook passagiers die minder vaak het vliegtuig nemen tegen betaling van een jaarlijks lidgeld (49,99 dollar) van alles bij elkaar sparen en via mailings op de hoogte blijven van speciale acties.

De FFP’s groeiden in die zestien jaar uit tot een succesverhaal. Momenteel zijn er wereldwijd zo’n 150 miljoen kaarthouders. Negen op tien zakenreizigers staan op ledenlijst(en) van één of meer FFP’s. Amerikanen en Australiërs zijn er gewoon dol op : niet zelden schrijven ze in op vijf verschillende programma’s.

Toch beginnen de FFP’s stilaan van hun glans te verliezen. Bedrijven morren dat het systeem leidt tot onnodige en/of te dure verplaatsingen omdat de frequent flier geen voordeel haalt uit thuisblijven of een goedkoper ticket. Vandaar dat enkele carriers ( Virgin Atlantic, China Airlines en in beperkte mate Lufthansa) ook mijlen toekennen aan bedrijven zelf. Normaal krijgt echter de passagier de bonus, niet degene die de rekening betaalt. Voorts heeft de fiscus in een aantal landen het FFP-verschijnsel ontdekt. Duitse zakenlui betalen nu 2 % belasting op de voordelen boven de 2400 mark per jaar en in Zweden worden de bonussen gewoon belast als voordeel in natura.

Ook de passagiers beginnen te twijfelen aan de programma’s. Als zakenreizigers voor een luchtvaartmaatschappij kiezen, is de kwaliteit van het FFP slechts hun zesde bekommernis, zo wees onlangs een Brits onderzoek uit. Belangrijker zijn onder meer de goede uurregeling, stiptheid, veiligheid of het snel inchecken. Bovendien klagen de passagiers geregeld over te complexe regels, snel veranderende allianties waardoor voordelen wegvallen of juist erbij komen en een gebrek aan differentiatie tussen de verschillende FFP’s. Maar intussen blijven ze toch ijverig sparen.

Ondanks alle bezwaren of de dure beheerskosten van FFP’s blijven vanzelfsprekend ook de luchtvaartmaatschappijen zweren bij deze schitterende marketingtruc. Een FFP bindt passagiers aan de carrier. Veel belangrijker echter : het FFP levert onschatbare informatie voor databases. Ideaal om goede klanten bijna individueel te benaderen, een droom voor elke marketeer. En daarom zullen de FFP’s de eerste jaren wellicht niet verdwijnen.

MARLEEN FYNHOUDT