Sense of urgency

Hoe (b)lauw is de VLD? Wat is er nog liberaal in het economische beleid van premier Guy Verhofstadt? Vanaf morgen, 20 mei, tot zondag zou u hierop antwoord moeten krijgen tijdens het congres dat de liberalen met kartelpartner Vivant organiseren in de Antwerpse Stadsschouwburg. Zou, omdat echte partijpolitieke discussies en debatten er een nog diepere kloof tussen retoriek en praktijk dreigen te slaan.

Wie als argeloze ondernemer, zelfstandige of vrij beroep het programmaboekje Meer vrijheid, meer welvaart van de congrescommissie doorbladert, zal (althans van heel ver) aanlokkelijke muziek in de oren horen klinken: geen regels die de economische activiteit nodeloos fnuiken, meer uitbesteding van overheids- taken, een vergrijzing zonder bijkomende kosten voor de werkgever, een drastische daling van de algemene belastingdruk en vereenvoudiging van het fiscale systeem.

Wie daar iets op tegen heeft, moet al uit de verre liberale kiezersperiferie komen. Alleen, dit is de sociaal-economische blauwdruk van een partij die al sinds 1999 aan de macht is. In de inleiding wordt het doel van het congres als volgt omschreven: “VLD-Vivant wil de recepten aangeven voor de komende jaren die onze economie moeten wapenen in de wereldwijde concurrentiestrijd.”

Recepten? Voor veel liberale kiezers hadden die punten al lang in wetten, koninklijke besluiten of decreten omgezet moeten zijn. Komende jaren? Een ondernemer die geconfronteerd wordt met toenemende grondstofkosten of olieprijzen, hogere loonbarema’s of wispelturige eurokoersen, moet nú beslissen: doorrekenen aan de klant of verhuizen.

De programmapunten van het economische VLD-congres vertonen een acuut gebrek aan sense of urgency. Een opnieuw stevig aantikkend economisch groeitempo in de eurozone lijkt niet zo vanzelfsprekend. Her en der zien specialisten opnieuw het spook van de inflatie opdoemen. In The Economist werd onlangs zelfs gesproken van stagflatie (stilvallende groei en stijgend prijsniveau).

Zelfs bij economen die niet meteen verdacht kunnen worden van een hartsgrondige hekel aan liberale denkers zoals Friedrich A. von Hayek of Milton Friedman, is de kritiek op het liberale economische beleid haarscherp geworden. “Dit congres lijkt veel op iemand die te biechten gaat en belooft dat hij morgen braaf zal zijn,” zegt professor Jef Vuchelen in deze Trends (zie blz. 44).

En over haar ambities om de belastingdruk te verminderen, zegt professor Paul De Grauwe ronduit: “De VLD heeft geen geloofwaardigheid meer. De partij heeft wel een strategie om de belastingen te verminderen, maar geen strategie om de uitgaven te drukken.” Hij wordt hierin bijgetreden door Peter Vanden Houtte, hoofdeconoom van ING België, die erop wijst dat de overheidsuitgaven tijdens het paarse regeringsbeleid alleen maar zijn toegenomen.

Spijtig voor de VLD, maar het congres dat vanaf morgen van start gaat, is geen verkiezingsrodeo, waar duchtig met hoed en spierballen kan worden gerold. De federale regering zit met stijve en stramme billen in het zadel gebonden. Zij mag – ten koste van alles – niet in het zand bijten. Partijcowboys met een te losse pols die graag met scherp schieten, zullen hoogstens enkele losse flodders mogen afvuren.

Het zal de economische geloofwaardigheid van de partij en deze regering eens te meer niet ten goede komen.

Piet.depuydt@trends.be

De programmapunten van het economische VLD-congres vertonen een acuut gebrek aan ‘sense of urgency’.