Scepter.

Hij is 37 en volgt een bijna-zestiger op aan de top van een van Belgiës grootste banken. Axel Miller – ervaring: één jaar lid van het uitvoerend comité van Dexia Bank – verpulvert alle records. Is hij de icoon van een generatie talentvolle, jonge wolven die zich met blikkerende tanden een pad banen naar de bedrijfstop omdat de oude, grijze exemplaren het laten afweten? Eén stukje dialoog is veelzeggend. Het lijkt geknipt uit een Walt Disney-scène over de beloftevolle welp die onder het maanlicht een raad der wijzen aanhoort, maar het komt in werkelijkheid uit het vraaggesprek dat Trends had met Luc Onclin en zijn troonopvolger (zie blz. 30):

– Miller (jonge wolf). “Of ik een workaholic ben? Ik stel mij soms die vraag en als dat zo is, moet ik toch wat zaken bijsturen. Mijn drijfveer is de passie voor het werk. Ik ga ervoor en tel geen uren of de moeite die ik moet doen.”

– Onclin (oude wolf). “Axel, je mag een beetje jokken maar niet te veel.”

– Miller ( verbaasd). “Ben ik dan een workaholic?”

– Onclin. “Ik heb je al gezegd om het weekend vrij te houden. Je moet nog weten hoe je kinderen heten.”

– Miller ( glimlacht). “Luc, jij hebt mij gezegd dat het voorzitterschap van het directiecomité een rustiger leven betekent, dus…”

Ambitieuze managers zoals Miller stoten sneller door naar de top, niet noodzakelijk omdat ze talentvol en ambitieus zijn, maar wel omdat hun oudere collega’s sneller wijken. Hun blitzcarrière zorgt ervoor dat ze sneller verantwoordelijkheden op de schouders geladen krijgen, maar verhoogt tegelijk het risico van snelle opbranding. Gewoon omdat de tijd ontbreekt om rijp te worden.

Het plaatje ziet er als volgt uit. Bovenaan de arbeidspiramide stond de jongste jaren de deur wagenwijd open. Gouden handdrukken en genereuze vertrekregelingen deden een hele generatie 55-plussers op een zijspoor belanden. Hun plaats wordt nu gretig ingenomen door ambitieuze kemphanen, die zich op kaderniveau de ziel uit het lijf werken om de gevolgen van de economische laagconjunctuur af te wenden. Ze zijn als sprinters die een marathon inzetten. Want hoe we het ook draaien of keren: langer werken is de enige remedie om in 2010 de gevolgen van de vergrijzing op te vangen.

Intussen schieten er in het middensegment van de piramide allerlei aanlokkelijke maatregelen als giftige paddestoelen uit de grond: tijdskrediet, opleidingspremies, zorgverzekering, ouderschapsverlof en landingsbanen. Zij bedwelmen de gemiddelde werknemer met een utopisch gevoel van ‘meer loon zonder werk’: een zelfde of hoger salaris is mogelijk door minder lang of hard te presteren. Werkgevers zitten met de handen in het haar. Onze arbeidsmarkt benut steeds meer mensen voor een beperkter deel van hun leven. En wie tijdskrediet neemt, moet vervangen worden of zadelt de overblijvers op met een acuut verhoogde werkdruk (zie ook blz. 70).

We zijn een tussengeneratie van talentvolle dertigers en veertigers aan het opofferen. Zij krijgen genereus de scepter doorgeschoven, maar vaak wordt vergeten dat ze het gewicht van die staf ook moeten kunnen dragen. “Ik heb in mijn eigen voet geschoten en die van de bank, want een van onze beste krachten, Stefaan Decraene, is naar Nederland gestuurd om de kwestie op te lossen,” zegt Luc Onclin. Ook Stefaan Decraene is een dertiger.

We willen niet venijnig klinken, maar laten we hopen dat de 3% koersdaling van het Dexia-aandeel vorige week eerder te maken had met het vertrek van de 59-jarige Dexia-topman dan met een te snel doorgevoerde verjonging aan de top.

Piet Depuydt, Hoofdredacteur [{ssquf}]

Ambitieuze managers zoals Axel Miller stoten sneller door naar de top, niet noodzakelijk omdat ze talentvol en ambitieus zijn, maar wel omdat hun oudere collega’s sneller wijken.