Ruimdenkende architectuur

Ruimte is onbetaalbaar. En misschien overgewaardeerd? Feit is dat wie op vierkante meters bespaart, ruimte creëert voor andere dingen. Dat bewijst het architectenkoppel Silvia Mertens en Pieter Peerlings in hun woning in het Antwerpse stadscentrum.

Nieuwbouwwoningen in het centrum van Antwerpen zijn een zeldzaamheid. De schaarse bouwgrond is er immers onbetaalbaar. Tenzij voor wie zich tevredenstelt met een lapje ongewenste en vergeten grond. Een restzone van amper 2,5 meter breed, bijvoorbeeld. Geprangd als een brandgang tussen twee anonieme bouwblokken.

Het miniperceeltje in de Huikstraat, aan de rand van de Antwerpse rosse buurt, stond al jaren te koop. Geen kat die er potentieel in zag. Tot twee jonge mensen, Silvia Mertens en Pieter Peerlings, er hun architectenoog op lieten vallen. “We hebben eigenlijk geen seconde getwijfeld”, vertelt Silvia Mertens. “We waren al lang op zoek naar een perceel in het centrum van de stad. En dit paste perfect binnen ons budget.”

Geen ruimte voor compromissen

De rondleiding binnen neemt nog geen tien minuten in beslag. Niet moeilijk, in een woning met een totale oppervlakte van 60 vierkante meter ben je snel rond. Maar de eenvoudige, franjeloze architectuur en de heldere indeling behoeven ook niet veel uitleg. Een zwarte stalen wenteltrap verbindt de vier niveaus. Elke verdieping herbergt een functie: werken op het gelijkvloers, eten op de eerste verdieping, relaxen op het tweede en slapen op het derde. Telkens op een breedte van 2,5 meter en een diepte van 5,5 meter. Het creëert een beeld van vier gestapelde leefcontainers. ‘s Avonds bekent de woning kleur: functioneel wit beneden, groen op het eerste, warm rood op het tweede en rustgevend blauw op het derde. Het is ook een knipoog naar de gekleurde neonlichten in de omliggende straten.

Hoe smal ook, deze woning loop je niet achteloos voorbij. De voorgevel is over de vier niveaus volledig in glas. De achtergevel trouwens ook. Het maakt kijken en binnenkijken onvermijdelijk. “Compromissen waren, gezien de beperkte ruimte, geen optie”, zegt Silvia Mertens. Je moet duidelijke keuzes maken. We hebben voor die openheid gekozen, anders zou je hier een claustrofobisch gevoel krijgen.” Het visueel betrekken van het pleintje voor de woning, versterkt het ruimtegevoel in de woning.

Minder is meer

Op het dak ligt een teakhouten terras met ingebouwd bubbelbad. Baden onder de blote hemel met zicht op de torenspits van de Sint-Pauluskerk. Een luxueuze toets. Zoals ook het integrale kwaliteitsgeluidssysteem en de tv-projector. Het maximum uit het minimum halen, noemen de architecten het. Of less is more, in het kwadraat. “De grote beperking van dit project is uiteraard de kleine oppervlakte”, zegt Silvia Mertens. “Maar het is tegelijkertijd ook een luxe. Door die ene beperking te accepteren hebben we veel vrijheid teruggekregen.”

Grond en woning kostten 135.500 euro (alles inbegrepen behalve de btw). Niet alleen de lage prijs voor de grond maar ook de constructiewijze, zorgde voor dit bescheiden prijskaartje. “De bestaande scheidingsmuren zijn ook onze muren; we hebben ze enkel geschilderd”, vertelt Silvia Mertens. “Een staalskelet draagt de planken vloeren. Het is montagebouw, alles is met schroeven en bouten aan elkaar gezet. En op de benedenvloer in gepolierd beton na, is het gebouw volledig opgetrokken volgens het droogbouwprincipe. Dat kort het bouwproces sterk in: we zijn eraan begonnen in februari 2007 en eind augustus zijn we al naar hier verhuisd.”

Ook de afwerking is budgetvriendelijk. “We bouwden volgens het principe ruwbouw ís afwerking”, zegt Silvia Mertens. “De basismaterialen zijn dus zichtbaar. Het is eerlijke architectuur.” (T)

Door Laurenz Verledens