Rudy De Leeuw of Rudy De Haas?

Is solidariteit een groot goed? Ja, solidariteit is een groot goed. Is van het ogenblik dat het woord solidariteit valt, de discussie gesloten? Neen, van het ogenblik dat het woord solidariteit valt, is de discussie niet gesloten. Waarom? Omdat het woord solidariteit in België een valse, verwijtende bijklank heeft voor een meerderheid van de Belgen, die al anderhalve eeuw meer dan solidair is met een minderheid van Belgen, die daarover veel te weinig weet en die in deze toestand van er veel te weinig over te weten versterkt wordt door mensen en machten die denken dat ze met het bezwerende codewoord het gesprek stoppen. Dat pakt niet omdat ondanks anderhalve eeuw solidariteit de gevolgen van die solidariteit uitblijven en de solidariteit dus verzinkt in een bodemloze put.

Men neme Rudy De Leeuw, hoofd van ABVV-FGTB. Op de manier van een volkstribuun uit het syndicalisme à la papa draaide hij vorige week op een militantenvergadering in Brussel het woord solidariteit om tot een scheldwoord tegen de Vlamingen die een doorzichtige, moderne, confederale of onafhankelijke staat willen. Van Rudy De Leeuw mag men omwille van zijn functie, verantwoordelijkheid en intelligentie verwachten dat hij weet wat er met de solidariteit tussen noord en zuid gebeurt sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw en wat gebeurde tussen 1830 en het interbellum. Juul Hannes heeft in een rustig en fraai essay (Roularta Books 2007), dat Rudy De Leeuw op een avond kan lezen, aangetoond dat vanaf het begin van België de geldstroom van noord naar zuid bestond en op dreef bleef door een perfide fiscale mechaniek: onroerend goed werd overbelast in vergelijking met roerend goed en het onroerend goed stond in meerderheid in Vlaanderen. Op de kop twee jaar geleden publiceerde de denkgroep In De Warande een manifest voor een zelfstandig Vlaanderen – en dus ook een zelfstandig Wallonië – met onweerlegbare berekeningen over de tien miljard euro die jaar in jaar uit vloeien van noord naar zuid. Deze Vlaamse centen drogeren de Waalse en Brusselse politici, ambtenaren, vakbondsleden en ondernemers. Ze hebben een negatief effect voor de zelfredzaamheid van Wallonië en Brussel.

Zijn de transferstudies van Juul Hannes en de denkgroep uitingen van centennationalisme en egoïsme? Neen, zij zijn de bakens voor een beter, doorzichtiger en moderner beleid. Binnen België als het kan, buiten België als het moet. Een van de knapste kunstrevoluties rond de voorlaatste eeuwwende droeg een politieke naam: de Wiener Sezession. Ze bloeide aan het einde van de negentiende eeuw en was een beweging van architecten, schilders en componisten om komaf te maken met het geconstipeerde, stoffige, zeurderige Oude Wenen en zijn acade- misme. Josef Hoffman, Gustav Klimt, Oskar Kokoschka, Alfred Kubin, Egon Schiele, Arnold Schoenberg, Alban Berg braken met de traditie en bereikten de allerhoogste toppen van de artisticiteit. Een secessie is soms noodzakelijk om een beter huis te construeren dan de bouwval waarin men leeft.

De confederalisten en de secessonisten van Vlaanderen willen eveneens breken met de traditie en een betere samenleving scheppen. Een samenleving waarin bijvoorbeeld syndicale privileges worden herbekeken en eventueel geschrapt. In Vlaanderen is een debat over minimale dienstverlening bij stakingen in het openbaar vervoer geen dovemansgesprek en komt er een redelijke oplossing uit de bus. Niet in België. In Vlaanderen is rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden bespreekbaar. Niet in België. In Vlaanderen is de opening van ministeries voor interimarbeid haalbaar. Niet in België. In Vlaanderen is een evolutie naar een vlaktaks – een van de troeven van de ex-USSR-staat Rusland – mogelijk. Niet in België. In Vlaanderen wordt een schoolcheque een mogelijkheid voor een ommekeer in de verhouding tussen ouders en scholen, en voor de financiering van het onderwijs. Niet in België. Enzovoort. België is een rem op welzijnsschepping in een wereld die evolueert tegen een topsnelheid.

Rudy De Leeuw, en zijn christelijke evenknieën, hebben een diepe afkeer en angst van deze debatten. Liever verschuilen zij zich achter het kretologische begrip solidariteit. Het heeft even weinig waarde in hun mond als de woorden ‘vrede’ en ‘internationale broederschap’ in wijlen de Sovjet-unie. De Belgische vakbonden zijn vandaag vehikels voor de macht van ideologische ouden van dagen. Trouwens, een solidaire bijkomstigheid: Rudy De Leeuw zal, als hij ooit afwijkt van de Franstalige standpunten en nukken, zoals zijn voorgangers Mia Devits en Herwig Jorissen ondervinden wat saamhorigheid over de gemeenschapsgrens betekent. Ze werden allebei gedumpt door de Franstalige syndicalisten. Alleen een haas houdt het vol met het FGTB.

Frans Crols (de auteur is directeur van trends.)