Romeo Must Die

Producent Joel Silver geraakt in zijn poging om aan het Aziatische Martial-Artsgenre een Amerikaanse impuls te geven, niet verder dan een ordinaire B-film.

Sterproducent Joel Silver is niet geroemd om zijn fijnzinnigheid. Als producent van onder meer de reeks Die Hard en Lethal Weapon, scoorde hij met The Matrix. The Matrix bracht hem niet alleen 456 miljoen dollar op, de film kreeg tevens vier Oscars voor de technische afdeling. Het script van The Matrix was niet van het gehalte om schrijvers als Paul Auster of Don DeLillo jaloers te maken. Visueel was de film evenwel verpletterend. De enorm dynamisch in beeld gebrachte kungfu-scènes behoorden tot de attractiepunten van de film. Silver had voor Lethal Weapon 4Jet Li uit Hongkong geïmporteerd. De film sloeg nergens op. Jet Li steelde de show.

Romeo Must Die beoogt een combinatie te brengen van haar talent en het actiewerk van The Matrix. Het Martial-Artsgenre wordt in Hollywood steeds stiefmoederlijk behandeld. De razend knappe ensceneringen van actiespecialist John Woo werd in Hollywood veelvuldig geïmiteerd, maar nooit geëvenaard. Hongkong-sterren zoals Jackie Chan, Michelle Yeoh, Chow Yun-Fat en Jet Li kregen rollen aangeboden om hun kunnen aan het Amerikaanse publiek te demonstreren. De scenario’s van deze actieprenten waren van zo’n bedroevend niveau, dat de Aziatische acteurs een karikaturale afspiegeling gaven van hun reputatie in gelijkaardige Hongkong-films.

Romeo Must Die maakt hier geen uitzondering op. In het verhaal over rivaliserende Aziatische en Afro-Amerikaanse bendes stapelen de clichés zich even snel op als de in haastig tempo afgehandelde actiescènes. De voorspelbaarheden ziet u blindelings afkomen. De voorstelling van zowel de Afro-Amerikaanse als de Aziatische familieleden is stereotiep.

De charme van een vlotte B-film schuilt meestal niet in een ingenieus scenario of sterk uitgewerkte personages, maar wel in een bepaalde controverse, eigenzinnige stijlelementen of perfide personages. Romeo Must Die wordt voorgesteld als een Jet-Lifilm. Het verwachtingspatroon houdt bijgevolg verblindend knap gechoreografeerde gevechtsscènes in. De ‘kunstjes’ van Jet Li zijn nauwelijks waar te nemen. In Romeo Must Die is de montage van het beeldmateriaal zo hoog, dat de toeschouwer nooit de kans krijgt van de choreografie te genieten, laat staan er iets van te zien! Romeo Must Die is de zoveelste Amerikaanse variant op een oosters genre dat mossel noch vis is. Voor de Belgische toeschouwer is het wachten op Ang Lee’s Crouching Tigger, Hidden Dragon, waar de sierlijk geënsceneerde gevechtsscènes al de plaats en tijd krijgen die ze behoeven.

piet goethals