Retorisch terrorisme

Wat retorisch terrorisme is, weet Louis Michel perfect: hij is een vader van het begrip. Is ondanks die wetenschap één van zijn volgende invallen het voorstel om met F-16’s precisiebombardementen te laten uitvoeren op Weense koffiehuizen?

Jörg Haider is een straatvechter en een grote mond. Of hij evenzeer een extreem-rechtse Führer is of een loslippige rechts-liberaal met een sterke afkeer van het collectivisme, heeft meer dan academisch belang. Anders gezegd: biedt hij buiten risqué uitspraken over zijn landgenoot Hitler en de “karaktervaste” SS’ers, meer aan dan een behoudende variant van het liberalisme?

Liberale politici zouden deze vraag kunnen beantwoorden, maar die mengen in België een cocktail van toespelingen en beschuldigingen voor binnenlands gebruik waarbij de koelbloedigheid op drift slaat. De liberaal Louis Michel, en de man die hem nabootst, Guy Verhofstadt, omhelzen het retorische terrorisme. Dat kan in eigen land tot rare gevolgen leiden als de beide heren consequent zijn en zij in hun consequentie worden gevolgd door Franstalig België en het buitenland.

Na 8 oktober zijn Oostenrijkse toestanden in Antwerpen niet uit te sluiten. Antwerpen heeft twee voor de Belgische economie essentiële sectoren: de diamantbranche en de haven. Eerst een bijkomstigheid: in de beide activiteiten zijn liberalen in de leiding aanwezig. Het meest opvallend en traditioneel is dat in de Pelikaanstraat (beginnend bij Andries Kinsbergen, Marc Vanden Abeele en Peter Meeus, het jonge hoofd van de Hoge Raad voor Diamant (HRD); de electorale basis van André Gantman ligt bij de diamantairs), de jongste zes jaar eveneens in het havenbeleid. Indien de bufferzone rond het Blok wordt doorbroken, dan zou dit moeten leiden tot beslissingen als: het verbieden van reizen van Franstalige overheidsscholen naar de Scheldestad, de schrapping van vertoningen van Rosetta in Antwerpsebioscopen, protesten van de Israëlische regering aan het adres van onze diamantairs, boycotacties door vakbonden van schepen die aan de Scheldekaaien zullen aanmeren.

Absurd? Niet absurder dan het schouwspel dat onder meer Belgische regeringsleiders en linkse intellectuelen opvoeren om hun haat tegen een rechts-liberale partij uit te drukken. Des te minder absurd omdat binnenskamers in de diamantwijk met zorg naar een dergelijk scenario wordt gekeken.

Wat retorisch terrorisme is, beseft Louis Michel. Bij een bezoek aan Robin Cook, zijn Britse evenknie, nam hijzelf die uitdrukking in de mond. Michel ging op visite in Londen om zijn ambtgenoot te overtuigen van de Belgische eerlijkheid en goede wil in de affaire van de Angolese diamantsmokkel. Smokkelwaar die de Antwerpse vrije diamantmarkt voedt (voor een klein gedeelte). De VN en Canadese niet-gouvernementele organisaties beschuldigen de Antwerpse diamanthandelaars en de toezichthouders van de onrechtstreekse financiering van burgeroorlogen in West-Afrika. Louis Michel waarschuwde in Londen tegen retorisch terrorisme van dat slag.

By the way. Terwijl hij in Londen was, zal hij, voor zover hij het niet wist, van de Belgische ambassadeur ter plekke gehoord hebben dat zijn gastheer en diens chef, Tony Blair, in hun landsregering lieden hebben opgenomen die niet alleen verbaal stoer doen, maar van moorden en branden een traditioneel ingrediënt van hun politieke gedrag gemaakt hebben. Sinn Fein en Ira zijn keerzijden van één medaille en werden lid van de regering van Noord-Ierland. Deze moorddadige terroristen torpederen de Goede-Vrijdagakkoorden door de weigering hun wapenarsenalen te ontmantelen. Waarom? Om ze, als het hen goed schikt, opnieuw te gebruiken.

In Oostenrijk regeert een ranzige clown mee, in het Verenigd Koninkrijk zitten moordenaars van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen op ministerieel fluweel. In een socialistische regering mag zoiets, aldus de Belgische en de Europese democraten. Een schreeuwlelijkerd en zijn partijgenoten in een regering met christen-conservatieven mag niet, aldus diezelfde democraten. De schijnheiligheid voert in de kwestie-Haider een boventoon.

J.L. Heldring van NRC Handelsblad is oud en belezen. Hij meldt dat in 1970 de sociaal-democraat Bruno Kreisky, die als jood de oorlogsjaren in het neutrale Zweden had doorgebracht (en levenslang een vriend was van de progressieve smaakmakers Olof Palme, Willy Brandt en Yasser Arafat) een pact sloot met de Oostenrijkse vrijheidspartij (FPÖ), die toen onder leiding stond van Friedrich Peter, een hoge ex-SS’er. Dat pact maakte het mogelijk dat de sociaal-democratische partij twaalf jaar als minderheidsregering aan de macht kon blijven. In Kreisky’s kabinet zaten vier partijgenoten van hem die vroeger nationaal-socialist waren geweest.

Wat is de doodzonde van Jörg Haider? De Oostenrijker verzet zich schel en fel tegen het socialistische globalisme. Het doel is niet om de natiestaten van Europa te vervangen door een Europese staat of een wereldsuperstaat, zoals de eurosceptici denken. Het einddoel is om de oude marxistische droom te verwezenlijken en de staat af te schaffen. Zo stopt de geschiedenis, de regering van de mensen wordt dan overbodig, de administratie van de dingen volstaat. Het streefdoel van elke totalitair. Dit is zuiver anti-liberalisme. Weten Michel en Verhofstadt waar ze mee bezig zijn?

frans crols