Remedie met een bijsluiter

Met Goed Ziek schreef Ri De Ridder een boek over wat er met onze gezondheidszorg moet gebeuren. Tot twee jaar geleden was De Ridder directeur-generaal van het Riziv, sinds zijn pensionering is hij de voorzitter van de ngo Dokters van de Wereld. Voordat hij bij het Riziv begon, was hij adjunct-kabinetschef van de ministers van Sociale Zaken Rudy Demotte (PS) en Frank Vandenbroucke (sp.a). Die laatste schreef de inleiding van het boek. Dat is geen toeval. Vandenbroucke zette een aantal stappen naar de forfaitarisering van de ziekteverzekering. Vooraf vastgelegde forfaits per aandoening zijn een alternatief voor het gangbare prestatiegedreven model, waarin artsen per verstrekking worden betaald. Al veertig jaar pleit De Ridder voor een aanpassing in die richting. Nu hij met pensioen is, giet hij dat pleidooi in boekvorm.

Zoals het een arts betaamt, heeft De Ridder de Belgische zorg eerst aan een onderzoek onderworpen. Hij concludeert dat onze zorg ‘goed ziek’ is. De Ridder pleit voor ‘geïntegreerde zorg’. Een sleutelrol is weggelegd voor de wijkgezondheidscentra. Dat zijn medische centra die met een forfaitair budget een multidisciplinair team ter beschikking stellen van de bevolking in een buurt. Dankzij de derdebetalersregeling zijn de drempels voor de patiënt laag. Daar staat tegenover dat artsen niet per geleverde prestatie worden betaald, maar een loon krijgen. In theorie drukt het concept de kans op overconsumptie. Toch verzetten veel artsen er zich tegen, omdat ze zich traditioneel als zelfstandigen zien.

De eerste wijkgezondheidscentra zijn ontstaan in de jaren zeventig. Ri De Ridder was een van oprichters van De Sleep, een van de eerste wijkgezondheidscentra. Intussen zijn er in Vlaanderen 32 wijkgezondheidscentra en de forfaitaire betaling is een wettelijke mogelijkheid, maar zeker niet de standaard.

De Ridder werkt het pleidooi voor de geïntegreerde zorg tot in de details uit en legde dat plan voor aan veertien experts. Hun reacties staan ook in het boek. Zo hoopt de auteur een steentje bij te dragen aan het veranderingsklimaat dat mogelijk moet maken waar hij al veertig jaar van droomt. “Ik heb moeite om de hardnekkigheid, waarmee de forfaitaire financiering van de wijkgezondheidscentra ter discussie werd gesteld, te begrijpen”, verklaart hij zijn missie.