Deze week zijn in Italië alle schijnwerpers gericht op premier Mario Draghi. De voormalige voorzitter van de Europese Centrale Bank presenteert in het Italiaanse parlement het relanceplan dat hij bij de Europese Unie wil indienen. Italië rekent op 190 miljard euro Europees geld, waarvan een kleine 70 miljard euro subsidies. Er hangt veel van af voor Italië, niet alleen financieel maar ook politiek. Mario Draghi werd in februari premier van een regering van nationale eenheid, nadat de vorige regering was gevallen. Zijn politieke succes staat of valt met het succes van zijn relancebeleid.
Zo intens als het relancedebat in Italië wordt gevoerd, zo geruisloos zijn de parlementaire discussies erover in ons land voorbijgegaan. Want ook België dingt naar Europees geld: 5,9 miljard euro om precies te zijn. In het begin werd gevreesd dat we ons plan te laat zouden indienen. Nu we op tijd lijken te komen, zullen we dat geld wel krijgen en zullen de plannen die de federale regering indient in de een of andere vorm wel worden uitgevoerd.
Met wat over die plannen bekend is, lijken ze in orde. Opvallend is wel de algemene onverschilligheid voor wat die relance kan betekenen voor onze economie. Het relanceplan zou na corona een nieuwe start kunnen inluiden, waarrond we als samenleving een wervend verhaal zouden kunnen schrijven, in lijn met de eendracht die Draghi verplicht is uit te dragen, als hoofd van een eenheidsregering.
In de plaats daarvan zijn de plannen van ons land in de schoot van elk van de regeringen opgesteld en op het overlegcomité bedisseld. Behalve enkele vragen van alerte parlementsleden die kort op de relancebal spelen, is er weinig rond te doen geweest. Dat is een gemiste kans om meer eenheid en eendracht in de federale en regionale relance te krijgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier