REGERING-VERHOFSTADT EN HET IMAGO VAN BELGIË

Wall Street Journal.

Wat De Morgen, De Standaard en Het Laatste Nieuws schrijven over de binnen- en buitenlandse zaken van België heeft geen weerklank in Tokio, New York, Amsterdam of Londen. De commentariëring van bijvoorbeeld The Wall Street Journal Europe en The Economist over ons land doet er wel toe. Die bepaalt het imago van België, imago dat met een campagne van 400 miljoen frank (200 miljoen van de staat en 200 miljoen van de privé-sector) zal bijgespijkerd worden in 2000, 2001 en 2002 (zie ook Tweespraak met professor Eddy Somers, Universiteit Gent, blz. 3).

Onder de titel The Blok in the Dock, Which Belgian Party is the most undemocratic? nam de Wall Street Journal Europe vorige week een bijtende houding aan tegen België. We vertalen de kernzinnen ( citaten): “De zich liberaal noemende partij die vandaag de Belgische regering leidt, heeft ongebruikelijke ideeën over democratie en mensenrechten. Haar leiders beschouwen het klaarblijkelijk als een overwinning voor de mensenrechten om rechtsvervolgingen in te spannen die nodeloos het huisarrest in Groot-Brittannië van een oude man met hersenletsels verlengen. (…) Wat de democratie betreft, denkt de Belgische regering dat deze democratie in overeenstemming is te brengen met het afpakken van de politieke rechten van de Belgen waarvan zij de mening als onsmakelijk beschouwt.

De Belgische mainstream political parties hebben lang een cordon sanitaire gebouwd rond het Vlaams Blok, een Vlaamse separatistische partij met een retoriek die besmet is door een lelijke vreemdelingenhaat. De dominerende partijen weigeren samen te werken in het regeringsbeleid met het Vlaams Blok. Vorig jaar werden nieuwe regels afgesproken die de staat zouden toelaten om partijen niet te financieren die de intentie zouden hebben om een reeks beschermde groepen in de samenleving te discrimineren. In een land dat effectief de privé-financiering van partijen uitbant, zou dat neerkomen op een draconische beperking van het recht op vrije meningsuiting.

De opkomst van de Vrijheidspartij van Jörg Haider bekommerde het Belgische establishment. Niet alle Europeanen bleken bereid te zijn om hun cordon sanitaire te behouden rond ‘extreem-rechts’. (Wat xenofobie te maken heeft met rechts is anybody’s guess). (…) De regering praat nu over een wet die een meerderheid in het parlement zou toelaten om het Vlaams Blok te verbieden.

It should be obvious who the “undemocratic” parties are here. Indien de anti-immigrantenretoriek van het Vlaams Blok onsmakelijk is (en dat is ze), dan geldt dat ook voor de weigering van de opeenvolgende Belgische regeringen om het state-heavy economic system te hervormen waardoor veel migranten vegeteren in de ghetto’s van Brussel en Antwerpen. Het zou beter zijn dat België deze zaken zou aanpakken, en daardoor de hoofdreden voor het succes van het Vlaams Blok zou wegnemen, dan dat het Europa een objectieve les zou geven how not to be a democracy” ( einde citaten).

Enkele dagen voordien eindigde een paginalang portret in The Economist van Louis Michel met de zin: “Hearing him, no listener could doubt the sincerity of his views. It is only the fairness and rightness of them that are open to question.”