REAGAN, RED DE EUROPESE UNIE ALSTUBLIEFT!

Ronald Reagan was maar een filmcowboy. De Europese politici zijn minstens doctor in de rechten. Eens te meer blijkt dat cowboys meer van economie en staatsmanskunst kennen dan wettenfetisjisten. Het hip-hip-hoera over de Europese groei is nep.

Europeanen worden zoals moslims. Al wat slecht is in de wereld, is de schuld van de Amerikanen, de nieuwe satans. Deze duivels zijn verderfelijk als ze ergens trachten te interveniëren om erger te voorkomen, deze duivels zijn even verderfelijk als ze nergens interveniëren om erger te voorkomen. Anti-Amerikanisme is de enige vorm van antisemitisme die propere Europeanen aanvaarden. Dat noemt men de levensleugen. De levensleugen schuift de schuld voor het eigen falen af op de andere, de satan. Moslims zijn daarin de kampioenen. In Europa groeit tussen links en de moslims een alliantie die de levensleugen cultiveert in het Avondland.

Verval van de Europese Unie. De gewezen Amerikaanse president Ronald Reagan was een sukkel voor de meerderheid van de Europeanen. De goede man is in onze kranten en aan de borreltafels jarenlang afgeschilderd als een domoor, een charlatan, een oorlogsstoker, een clown van Hollywood. Deze bigotte portrettering belette niet dat Reagan in augustus 1981 een wet ondertekende die de Amerikaanse economie tot vandaag ultradynamisch maakt.

Even kon je geloven in de profetieën van wiebelende boeken als Waarom Europa de 21ste eeuw zal domineren van Mark Leonard (2005) en De Europese Droom van Jeremy Rifkin (2004). Vorige week doken juichende cijfers op over de Europese groei in het tweede kwartaal van 2006. Die was potverdikke toch wel hoger (0,9 %) dan de Amerikaanse (0,6 %) en de Japanse kwartaalgroei (0,2 %).

Het overwinninkje zal Mark Leonard deugd doen. De jonge Brit voorspelt dat Europa een overheersende stem zal hebben in de 21ste eeuw omdat het de enige politieke structuur is die in staat zal zijn de scherpe kanten van de globalisering af te vijlen. Europa breidt zijn balsem over de wereld soepel uit. De Amerikanen zijn botteriken die eendimensionaal met geweld reageren. Ook de yankee Jeremy Rifkin heeft een opiumdroom. Volgens Rifkin richt de Europeaan zich – in tegenstelling tot de kauwgomkauwers – op levenskwaliteit, gelijkheid-in-verschil en gemeenschapszin. Dat is gedeeltelijk waar, maar dat dit voor die Europeaan onbetaalbaar wordt, is volledig waar. Onze geboortes zijn te gering, onze groei is te laag, onze vrijheid te beknot, onze militaire kundigheid te belachelijk, onze innovatie te gecastreerd. Centen en economie zijn niet het enige wat telt. Toch weet de OESO – en dat is toch geen medewerker van Sinterklaas – nu al dat de doorsnee Amerikaan in 2026 twee keer zo rijk zal zijn als een Belg, Duitser of Fransman. Daar valt mee te leven, maar het toont het verval van de Europese Unie en de holle wensen van de handenwringers over de Amerikaanse decadentie.

Het gezonde boerenverstand. De Economic Recovery Tax Act van 1981 knipte 25 % van de personenbelastingen van de Amerikanen, koppelde de belastingschalen aan de evolutie van de inflatie en verlaagde de vennootschapsbelasting. Eind jaren zeventig van de vorige eeuw was de Amerikaanse economie ziek. Begrippen als stagflatie en het Japanse gevaar enterden de vocabularia, de hypotheekrente klom tot 20 %, het declinisme (de onheilsvoorspellingen van publieke intellectuelen) was populair. De economen Arthur Laffer, Robert Mundell en Milton Friedman ontwikkelden een politiek-economische remedie die teruggaat tot de klassiekers van de economie en het gezonde boerenverstand.

Reagonomics steunt op monetaire tucht en lagere belastingen. Het eerste element brak de inflatie, het tweede verzoette de spaarneiging. In 1972 stond de Dow Jones op 1000 en in 1982 op 800. Een kwarteeuw na de geboorte van Reagonomics – en ondanks de dotcomrazernij en haar stinkende adem – zweeft de Amerikaanse beursindex nu rond 11.000 punten; de Amerikaanse rijkdom is gestegen met 25 biljoen dollar.

De verstandige landen van de Europese Unie volgden fragmenten van Reagans recept. Zo zijn de Belgische, Duitse en Zweedse belastingen verlaagd. De weg om Amerikaanse schwung in onze economie te brengen is echter lang. De champagnekurken die acht dagen geleden knalden, verhelen niet dat Europa een kans miste om zijn dienstensector te bevrijden, dat de fiscus overal in de EU een ongetemde tijger blijft, dat de Duitsers volgend jaar nieuwe recordbelastingen betalen, dat de hervorming van de arbeidsmarkt drijft op lauwe woorden, en dat Frankrijk verder boert met 7 miljoen staatswerknemers (een kwart van het totale werknemersaantal).

Europa is het koninkrijk van het status-quo. Laten wij onze kinderen bij het tv-nieuws geen schrik aanjagen met die stoute Amerikanen.

De auteur is directeur van Trends.

Reacties: frans.crols@trends.be

Frans Crols