Prinselijke zaken

Japanners en Amerikanen smelten voor de prinselijke betovering van blauwe luxekoffertjes met gouden lettertjes “Prince de Chimay”. Maar voor de prinsen van Chimay zijn de palatale geneugten pure business.

Terwijl u dit leest, gaan de blauwe koffertjes ” Prince de Chimay” in de paleizen van de Emiraten van hand tot hand. Christine de Chimay twijfelt er niet aan dat instemmend zal worden geknikt. De prins en de prinses van Chimay zijn immers op zakenreis door het Midden-Oosten om ook daar hun Belgische pralines te promoten. Sinds de aanwezigheid van Chimay Productions op de jongste Foodex-voedingsbeurs in Tokio vindt menig Japans distributeur de weg naar le Château de Chimay.

La vie de château is niet meer was het was. Het onderhoud van een Middeleeuws slot, in 1935 heropgebouwd in zuivere Henry IV-stijl, baart heel wat kopzorgen. “Het wordt tijd dat men werk maakt van een soort National Trust, zoals in Engeland, om ons patrimonium aan kastelen te redden,” glimlacht prins Philippe de Riquet de Caraman, 22ste prins van Chimay. De Franse uitdrukking ” passer au laminoir” betekent “een harde leerschool volgen.” En dat is letterlijk wat de prins na de kostschool in Engeland deed : hij begon aan de walsmachines bij vriend des huizes Albert Frère ; “hard labeur,” zegt hij vandaag. Vervolgens werkte Philippe in Parijs voor de financieringsmaatschappij Sofinco van Suez en 10 jaar voor het Franse reklame-agentschap Publicis. Tot hij het nodig vond zich met het familiale château in verval bezig te houden.

Zijn moeder, prinses Elisabeth, was in 1950 één van de eersten om de deuren te openen voor het grote publiek ; sindsdien gidst ze persoonlijk bezoekers door het kasteel. De toeristische activiteit is ondergebracht in de vennootschap Chimay Malgré Tout SA.. “Malgré Tout” was de benaming voor het gezelschap van de kleurrijke plaatselijke vossenjachten ooit, in andere tijden. Christine de Chimay verheelt niet dat sommige adelijke families de commerciële activiteiten van Chimay met geamuseerde achterdocht gadeslaan : “Maar de hertogin van Marlboro (Engeland) effende de weg ; ook de tuinartikelen van de prins de Broglie (Frankrijk) onder de merknaam ” Prince Jardinier” of de truien ” Diofebeo” van de prins van Sovangna (Italië) zijn succesvol. En de markies de Breteuil trouwt wel elke week Japanners in zijn kasteel.” Zo ver wil Christine de Chimay het niet laten komen, maar een gunstige weerslag van het Foodex-gebeuren is toch dat een Japanse commerciële tv-zender in Chimay een week lang op reportage kwam : “En dat komt het toerisme in de streek ten goede. We willen de honderd hectaren park van het kasteel, die verworden zijn tot een wildernis, in hun oorspronkelijke staat herstellen. Voeger waren het prachttuinen met uitzonderlijke planten. Gelukkig hebben we die oude plannen nog.”

EXPORTMARKTEN.

Anderhalf jaar geleden sloot Christine een contract met een chocoladeproducent voor het maken van zogenaamde Napolitains, kleine chocoladeblokjes voor bij de koffie. En zes maanden geleden ontwierp ze zelf het blauwe koffertje voor de pralines “Prince de Chimay”. “De Amerikaanse groep M&M van de befaamde Mars-repen vond een distributeur voor onze chocolade-producten in de VS. De magie van zo’n doos, met een gepersonaliseerd brochuurtje over de historiek sinds Maximiliaan van Oostenrijk in 1486 de titel Prins van Chimay toekende, is wonderlijk. De Belgische markt is verzadigd. Daarom mikten we direct op exportmarkten. Wijzelf produceren niets. We verkopen een droom. En uiteraard kwaliteit.”

Zoals het een prinses betaamt, blijft ze zeer discreet : namen van producenten of omzetcijfers worden in de schaduw gelaten. “We zullen geen boetieks openen, maar bestuderen de mogelijkheid van franchising omdat de vraag ernaar toeneemt. Bedrijven, o.a. Laurent Perrier, bieden Prince de Chimay ook aan als relatiegeschenk.”

Relaties, zeker als die dwarrelen rond een adelijke titel, vergemakkelijken het zakendoen van “beginnelingen” zoals ze zichzelf noemen. “Deuren gaan open op het hoogste niveau in tal van landen,” zegt Christine de Chimay. Maar aan haar eerste passie de muziek heeft ze evenveel relaties overgehouden met grote namen uit de industriële en financiële wereld.

Van opleiding is zij musicologe. Ze behaalde in 1981 de eerste prijs voor klassieke gitaar op het Internationaal Festival van Luik en gaf 20 jaar les aan de Muziekacademie van Brussel. Met de European Chimay Foundation heeft ze een eeuwenoude traditie nieuw leven ingeblazen : al sedert de 17de eeuw volgen generaties melomanen elkaar in het kasteel op. Optredens van sterren als David Oistrach, Yehudi Menuhin, Arthur Grumiaux of Mstislav Rostropovich in het intieme theatertje uit 1863 (een juweeltje van barok, maar geboetseerd in Napoleon III-kleuren) bezorgden Chimay enorme faam. Het grote publiek kan er terecht voor de veertiendaagse concerten van le Château de Chimay. En om de twee jaar organiseert de Stichting de prestigieuze ” Internationale Muziekwedstrijd van Chimay” met de beste solisten uit 14 landen van Europa. Dankzij bedrijfssponsoring door onder andere Petrofina, Belgacom, de Vaderlandsche en Roularta. Het kasteel staat ook ter beschikking van ondernemingen die voor klanten of personeel seminaries en andere evenementen organiseren. Zo hield de BBL-directie er onlangs een werkvergadering met ontbijt. In Chimay zien ze niet alleen muziek in chocolade.

E.B.

PHILIPPE EN CHRISTINE DE CHIMAY (CHIMAY PRODUCTIONS) We verkopen een droom. En uiteraard kwaliteit.