Pop is back

In de lente van elk jaar trekt de top van hedendaagse meubelontwerpers naar Milaan waar de grote beurs voor designmeubelen il Salone del Mobile plaatsvindt. Het minimalisme heeft zijn hoogtepunt bereikt, de popcultuur scheert dit jaar hoge toppen.

TEKST : SERGE VANMAERCKE

Kunst : dat zijn vele disciplines die elkaar wederzijds beïnvloeden. Die beïnvloeding geldt ook voor de kunstnijverheid en kan louter associatief zijn, intuïtief, of noem maar op. Tot voor kort verliep de evolutie van de abstracte kunst, het minimalisme, of ook nog de synthesizermuziek (experimenteel, hedendaags, repetitief, techno, house, enz.) bijvoorbeeld evenwijdig met die van de drang naar meer bescheidenheid en soberheid en met de hoogtechnologische ontwikkelingen. Die evolutie is ook waarneembaar in de architectuur en in het meubelontwerp. Maar, terwijl groepen als Garbage, Pulp, No Doubt of Supergrass de muren van de ‘kinder’kamers weer doen trillen met hun echte instrumenten, kiest de wereld van jonge volwassenen voor een andere speelse kunst. De instrumenten : die hebben zij al gehad. Nu is het de beurt aan een meer opvallende make-up, een meer kleurrijke mode bye bye black en de duidelijke aanwezigheid van pop in het dagelijkse leven. Dat blijkt met name uit het gebruik van kleur en plastic. Het is een tendens die het antwoord is op vele vragen, maar ook op commerciële verplichtingen. Verbruikt de consument wel voldoende als hij goede en sobere producten koopt die hij nooit beu wordt ? Wordt het niet hoog tijd dat het interieur een laagje fantasie krijgt ? En het leven ? Enzovoort.

Is het minimalisme

dan voorbijgestreefd ? Niets is minder zeker. Want het minimalisme gaat gepaard met ‘gestrengheid’, en dat hangt dan weer nauw samen met het begrip ‘kwaliteit’. Het ziet er niet naar uit dat het minimalisme eensklaps van tafel wordt geveegd. Vandaag de dag dat bleek althans in Milaan gaat de minimalistische kunst onvermijdelijk samen met de terugkeer naar de popcultuur. Die verschilt natuurlijk van de popcultuur van de jaren ’60 en ’70 om de doodeenvoudige reden dat ook de tijden veranderd zijn. Remember : Bob Dylan. De kleuren zijn feller, de afwerking is nauwkeuriger.

Bang voor gewaagde combinaties ? Dan is de angst voorbijgestreefd. Alles is compatibel. Ver doorgedreven minimalisme kan perfect samengaan met een andere, even doorgedreven kunststijl. Wat dacht u bijvoorbeeld van een Louis XV-dressoir en een lamp van Philippe Starck ?

Ondanks die nieuwe tendensen, kabbelt het minimalisme dus rustig voort. En dat zal je merken als je in de herfst van volgend jaar voorbij de etalages van de meubelzaken wandelt. Want dan zullen alle nieuwe meubelsnufjes op de Belgische markt verkrijgbaar zijn. Je zal ook vaststellen dat de donkere houtsoorten de bovenhand krijgen. En dat een lichte houtkleur makkelijk omgetoverd kan worden in een donkere, is natuurlijk mooi meegenomen.

Maar tezelfder tijd doen kleur en hoogwaardig kunststof met veel ophef hun intrede in de huiskamer. Blauw, geel, groen en oranje kunststof van Isao Hosoe bij Play Line, de sixties in kleur en vorm en in een huidig kleedje gestopt door Javier Mariscal voor Moros, lichtgevende stoelen van Tom Dixon, tafelvariaties op een schilderspalet van Ron Arad, de geweldige en eenvoudige stoel van Ross Lovengrove een naam die we dit jaar moeten onthouden voor Fasem, de kleurrijke onderdelen bij Montis…

Eigenlijk is het bij meubels een beetje zoals bij muziek. Vergelijk de hitparade van dit jaar met die van vorig jaar, of beter nog met die van een vijftal jaren terug, en je krijgt een beeld van de evoluties. Pop will be back !

De kleur van het hart bij Ingo Maurer.