Pleidooi voor de natiestaat

Het grote publiek in Vlaanderen leerde Derk Jan Eppink in de jaren negentig kennen als redacteur van De Standaard. Overgewaaid van het Nederlandse NRC Handelsblad, ontpopte hij zich snel tot een gewaardeerde pen in de politieke journalistiek in Vlaanderen. Zijn boeken waarin hij de gelijkenissen en de verschillen tussen de Wetstraat en het Binnenhof schetst, behoren tot de klassiekers over dat onderwerp. Ook over Europa schreef hij boeken, vaak doorwrocht maar ook met anekdotes en een dosis humor.

Zijn jongste boek, Europees realisme, sluit dicht aan bij de eurokritische stroming. Dat is niet verwonderlijk voor wie Eppinks cv kent. Na enkele jaren hield hij het in de Wetstraat voor bekeken en ging hij voor eurocommissaris Frits Bolkestein werken. Later werkte hij ook even voor de Estse eurocommissaris Siim Kallas. Daarna kwam hij voor Lijst De Decker in het Europees Parlement terecht. Binnenkort wordt hij daar wellicht opnieuw verkozen voor het Forum voor Democratie, de partij van Thierry Baudet in Nederland.

In Europees realisme ventileert Eppink zijn kijk op Europa, maar het is ook meer dan dat. In de anekdotische stijl die hem eigen is, heeft hij het ook over zijn ervaringen in de Europese Commissie, het drankprobleem van Juncker en de autoritaire stijl van Guy Verhofstadt. Het is bijwijlen zelfs grappig.

Voor Eppink is het duidelijk hoe de Europese Unie moet evolueren: Europa kan enkel berusten op de samenwerking tussen nationale staten. Dat is iets helemaal anders dan het eurofederalisme waar de Europese Unie vandaag naar streeft. Hij heeft ook aandacht voor de geschiedenis, die een duidelijk effect heeft op de manier waarop bepaalde landen tegen de Europese Unie aankijken. Zeker voor de Oost-Europese landen is dat van groot belang. Dat leerde hij onder meer uit zijn ervaring als medewerkers van Siim Kallas.

En hoeft het gezegd dat hij de brexit betreurt? Vaak bepaalden de Britten de lijn, waarbij de noordelijke landen, Nederland op kop, zich konden aansluiten. Met het vertrek van de Britten moet zich in de Unie een nieuw evenwicht aftekenen. Een Frans-Duitse as die opnieuw aan belang wint, is geen goed nieuws voor die staten, aldus Eppink.