Pijnlijke memoires

De geschiedenis zal erkennen dat een referendum onvermijdelijk was – indien niet nu, in elk geval later – en uitstel zou de kans op een brexit alleen maar groter hebben gemaakt.” Dat schreef de Britse premier John Major in 2016 aan David Cameron, kort nadat die laatste Downing Street 10 had verlaten. Er kwam een einde aan Camerons politieke loopbaan toen een meerderheid van de Britten er op 23 juni 2016 voor koos de Europese Unie te verlaten. Cameron wilde in de Unie blijven en ziet de brexit als zijn grootste nederlaag. Door in zijn autobiografie te verwijzen naar de brief van John Major, probeert hij zijn keuze te legitimeren.

Cameron wijst op de kleine kloof tussen het Remain- en het Leave-kamp – er waren slechts 600.000 stemmen verschil. Hij heeft geen goed woord voor de Britse pers, de BBC voorop, die de economische argumenten van het Leave-kamp op dezelfde hoogte plaatste als die van de voorstanders van het EU-lidmaatschap. Het zal niemand verbazen dat Cameron met scherp schiet naar de “leugenaar” Boris Johnson. Een duidelijke keuze voor Remain van de huidige premier had veel gedoe kunnen voorkomen. Cameron schrijft ook dat hij het slachtoffer is geworden van het anti-establishmentgevoel dat in 2016 – “nog altijd maar zeven jaar na de financiële crisis” – in het Verenigd Koninkrijk overheerste.

Ironisch wordt de ex-premier wanneer hij schrijft dat zijn regeringsbeleid de Britse economie een boost gaf, de werkloosheid deed dalen en voor een recordaantal migranten zorgde. De flexibele arbeidsmarkt en het gebrek aan werkkrachten maakten het Verenigd Koninkrijk aantrekkelijk voor migranten. Maar de migratie en de migratiecrisis van 2015 op het vasteland duwden veel Britten richting het Leave-kamp.

De autobiografie van Cameron gaat niet alleen over de brexit. Cameron heeft het ook over zijn verkiezingsoverwinningen, waar hij trots op is. Labour zag hij nooit als een bedreiging. Een autobiografie moet het uiteraard ook over het privéleven hebben. Zijn kinderjaren (zes bladzijden) worden snel afgehandeld, net zoals de passages op Eton en Oxford (samen elf bladzijden). Dan volgen nog meer dan 700 pagina’s. Wel staat Cameron stil bij de dood van zijn gehandicapte zoontje, dat in 2009 op zesjarige leeftijd stierf.