Picanol & familie

Slaagt Picanol erin zijn eigen Augiasstal uit te mesten? Of gaat de Ieperse producent van weefgetouwen ten onder aan de uitlopers van een interne familievete? Vooral nu het opduiken van ‘nepfacturen’ aan gewezen Picanol-topman Jan Coene de schandaalsfeer weer heeft aangewakkerd. Het verstoorde loongedrag van deze ex-CEO is nu wel definitief uitgegroeid tot een Vlaamse icoon van de hebberigheid. Maar dat is niet de kern van het probleem. Jan Coene kon alleen maar een exuberant loonpakket opstrijken omdat hij daartoe de mogelijkheid kreeg.

Wie gaf hem die mogelijkheid? In de eerste plaats Patrick Steverlynck, tot oktober vorig jaar voorzitter van de raad van bestuur van Picanol en hoofdaandeelhouder (55,12 %). Sommigen schilderen de Ieperse textilien af als de typische naïeve telg van de derde generatie die trots als een gieter een gewezen ABB-topmanager kon binnenrijven. De realiteit is subtieler: Coene kwam terecht als een pion in een complex schaakspel van familiebelangen. Als CEO van Picanol bewaakte hij de familiejuwelen van de Stichting Administratiekantoor (waarin Patrick en zijn 83-jarige vader Emmanuel Steverlynck de scepter zwaaien) én moest hij ook zijn handtekening zetten onder diverse operaties en geldstromen die de belangen van zustervennootschappen afdekten (zoals de verlieslatende textielveredelaar STG, eigendom van de zus van Patrick).

Jan Coene zag in dat hij hieruit munt kon slaan… en ging zelf aan het schaken. Toen in 2002 bekend raakte dat Mercator zijn 12,2 % in de Stichting te gelde wou maken, bood Coene aan om dit pakket in hoogsteigen persoon over te nemen. Een win-win voor Patrick én Jan Coene. Die laatste verbond zijn lot met de belangen van de familie en werd incontournable, zowel voor de familie als het bedrijf.

Probleempje. Dat gebeurde zonder medeweten (strikt juridisch hoefde dat ook niet, deontologisch wel) van de raad van bestuur van Picanol. Pas in april 2003 kwamen Luc Van Nevel, lid van het auditcomité, en Luc De Bruyckere, lid van het remuneratiecomité, daarop uit. Zij vielen uit de lucht. Maar prompte lessen trokken deze onafhankelijke bestuurders niet.

Sterker nog, de opties op 10 % van de Picanol-aandelen – een record in beurskringen – die Coene had opgestreken, moest hij wel teruggeven, maar kort nadien kreeg hij de vervroegde uitbetaling van een winstbonus, goed voor 6,1 miljoen euro. “Ter compensatie,” gaf Luc De Bruyckere nadien toe in Trends.

Pas op 22 september 2004, na een openhartig gesprek met minderheidsaandeelhouder Paul Vandekerckhove, die hem wees op de geheime welkomstpremie die Patrick Steverlynck met Jan Coene had afgesproken (7,35 miljoen euro), schoot een gealarmeerde Luc Van Nevel in actie. Erg laat. Op 10 oktober volgde het ontslag van de voorzitter en de CEO.

Luc Van Nevel, die nu de functies van CEO ad interim en voorzitter combineert, geeft na de ontdekking van de bewuste facturen toe dat de positie van Patrick Steverlynck als vice-voorzitter of bestuurder van Picanol “moeilijk houdbaar” is geworden (zie blz. 16). Maar eigenlijk is het mandaat van Steverlynck al veel vroeger onmogelijk geworden.

Het rapport van PricewaterhouseCoopers (PwC), dat nu al meer dan 200 bladzijden beslaat, heeft alle onkosten en vergoedingen rond Jan Coene grondig uitgeplozen en ook de activiteiten van de dienstendivisie GTP, met alle uitlopers richting de Picanol-filialen in het buitenland. Er wordt nu de laatste hand gelegd aan het hoofdstuk over mogelijke belangenvermenging van de (familiale) leden in de raad van bestuur. Dit onderzoek berust op een contract tussen PwC en de raad van bestuur. Het toont aan hoe complex het kluwen is, want eigenlijk spreekt dit rapport een vonnis uit over het intrinsiek slecht functioneren van de raad van bestuur zélf als toezichtsorgaan.

De juiste conclusies uit dit rapport kunnen alleen maar een grondige tabula rasa zijn. Dit brengt mee: ontslag van Patrick Steverlynck als lid van de raad van bestuur (en bijvoorbeeld het aanwijzen van een vertrouwenspersoon die de Stichting vertegenwoordigt). En eigenlijk zou Luc Van Nevel – als hij die redenering consequent doortrekt – ook zijn eigen lot als voorzitter van Picanol in de weegschaal moeten leggen.

Het is aan hem en de algemene vergadering om daarover de knoop door te hakken.

piet.depuydt@trends.be

piet depuydt hoofdredacteur

Jan Coene kwam bij Picanol terecht als een pion in een schaakspel van familiebelangen… en sloeg zelf aan het schaken.