Paars in België bestaat niet

Paars krijgt klappen in Nederland. Premier Wim Kok ( PvdA) staat vandaag voor saai en technocratisch. Het alternatief Pim Fortuyn presenteert zich als excentriek en populistisch.

De regering- Verhofstadt vreest dat de antipaarse golf richting Brussel vloeit. Straft de Belgische kiezer zijn coalitie af omdat paars voor saai staat? Neen. Verhofstadt I is dat allesbehalve. Het gekrakeel tussen de partijhoofdkwartieren schreeuwt zelfs om meer degelijkheid op z’n Nederlands en een interventie van communicatie-‘expert’ Noël Slangen. Deze regering zou beter werken aan de paarse beginselen in plaats van te vrezen dat ze al achterhaald zijn.

Waarvoor staat de Belgische variant van paars? Lees er de burgermanifesten van Verhofstadt op na. De liberale rebel binnen het verkalkte Belgische establishment kreeg jaren geleden van Trends de koosnaam “publieke vijand nummer één”. Verhofstadt maakte brandhout van het verbond tussen big money en big labour, dat een vrije markt in België verstikte. Hij zette zich af tegen het Belgische zuilenmodel, dat stond (net als ooit het Nederlandse) voor regeldwang, fiscale druk, hoge facturen in de nutssectoren, een corporatistisch beleid in de sociale zekerheid, het beheer van overheidsbedrijven dat vooral de bonden en het grootkapitaal diende, een economisch beleid zonder visie, een ondernemingsomgeving ten dienste van de holdings en een financieel bestuur op maat van de grootbanken.

In zijn manifesten en interviews toonde de neoliberaal Verhofstadt ook een Vlaamse reflex, vreemd aan het PVV-imago. Hij besefte dat België onder het gewicht van de PS onbestuurbaar werd en bepleitte Vlaamse weerbaarheid. Zijn model? De liberale Tsjech Vaclaw Klaus die de eenheidsstaat afzwoer omdat de Slovaakse oud-communisten een blok aan het been van de Praagse free marketeers waren. Vlaamse flinkheid moest een tegengewicht vormen voor de PS-staat.

Het resultaat van twee jaar paars is mager. De sociaal-ecologische regeldwang wordt onder het bewind van Laurette Onkelinx ( PS) , Magda Aelvoet ( Agalev) en andere Olivier Deleuzes ( Ecolo) zwaarder. Nog steeds is ons land een van de koplopers inzake fiscale druk. De afschaffing van het kijk- en luistergeld verkopen als een belastingvermindering is volksbedrog. De echt belangrijke hervorming van de vennootschapsbelasting dreigt een “verfijning” te worden (lees: groene fiscaliteit).

De ontzuiling vindt niet plaats in de sectoren waar de socialistische pijler sterk staat (tewerkstelling, werkloosheidsvergoedingen, Riziv). Paars bindt de strijd tegen de verzuiling alleen aan op het terrein waar de christelijke zuil zijn stempel drukt: landbouw, cultuur en onderwijs. Ondertussen drukt groen zijn agenda door op mei ’68-thema’s: het einde van de kernenergie, homohuwelijken, de multiculturele samenleving, de snel-Belgwet, hysterisch aandoende verkeersregels, dwaze mobiliteitsideeën.

De ‘Vlaamse’ Verhofstadt is ook helemaal van de politieke kaart verdwenen. Lambermont was een koehandel à la Dehaene: veel geld voor Wallonië en Brussel in ruil voor minimale gewestbevoegdheden. De politiehervorming, Copernicus, de modernisering van justitie en de sanering van de sociale zekerheid worden vooral gesaboteerd door het zuiden.

Kortom: België blijft inefficiënt onder baby-Thatcher Verhofstadt. De VLD zwichtte voor de macht, of beter: wat Karel De Gucht en zijn doctrinair-vrijzinnige medestanders verstaan onder macht. Echte liberalen zien machteloos toe hoe rood en groen de koek verdelen. De Belgische invulling van paars zal, zeker in Vlaanderen, ook klappen krijgen. Niet omdat hij saai is. Wel omdat paars nooit voluit mocht gaan.

Hans Brockmans [{ssquf}]