OPTRONICS. Infrarode bakker

Johan Verminnen zingt. Vanuit Hansbeke, Vlaanderen. Broer

Paul Verminnen onderneemt. Vanuit Sao Paulo, Brazilië. Hij begon er als moderne slaaf en deserteur.

Locatie : Sao Paulo, Brazilië

Gijlie klaagt allemaal over de ring rond Brussel. Ik vind dat daar een paradijs, ” lacht Paul Verminnen (48 j.), de oudere broer van de Vlaamse chansonnier Johan Verminnen. Paul Verminnen is stichter, eigenaar én werkpaard van het Braziliaanse bedrijf Optronics : hoofdzetel in Sao Paulo en service-afdelingen in Rio en Salvador, 20 medewerkers en 3 miljoen dollar omzet. Winst, in 1994, na belastingen : 300.000 dollar.

“Ik ben niet rijk, ” zegt Verminnen. “Ik leef goed. Ik kan mijn kinderen geven wat ik vind dat ze moeten krijgen. Ik heb hier kansen gekregen die ik thuis nooit zou hebben kunnen waarmaken. “

Toch is Verminnen in Brazilië niet meteen met zijn gat in de boter gevallen, integendeel. Hij begon er als “moderne slaaf”, terwijl hij in België gezocht werd als deserteur.

Verminnen studeerde in de jaren ’60 aan het Nationaal Filminstituut (Narafi) in Brussel toen de enige school mét kleurentelevisie en wou niet naar het leger. Hij opteerde voor burgerdienst en ging bij het Willemsfonds, in avondschool, Spaans volgen. Eenmaal afgestudeerd als gegradueerde in de elektronika, wou hij, als ontwikkelingshelper, naar Mexico. Het werd Brazilië. En dus leerde hij Portugees.

“Als gewetensbezwaarde begon ik voor het Zwitserse Cime-Icem : een moderne vorm van slavenhandel. In die eerste jaren Brazilië heb ik onderaan de sociale ladder geploeterd. Ik weet wat het is om arm te zijn in Sao Paulo. ” Na amper een jaar Brazilië belde het thuisfront in paniek op : Paul Verminnen werd gezocht als deserteur. “Er was iets misgelopen op het Klein Kasteeltje. Gelukkig had mijn vader in Wemmel wat konnekties. Hij heeft het in orde gebracht. “

Na de burgerdienst neemt het leven voor Verminnen een totaal andere wending : hij loopt een Braziliaanse schone met Duitse roots tegen het lijf én hij kan aan de slag voor het Zwitserse Aga, producent en verdeler van zeevaartnavigatietoestellen, machines voor de automatische landmeterij en infraroodsystemen.

BEDRIJF VERKOPEN.

De Braziliaanse schone is intussen mevrouw Verminnen en moeder van Philip (11) en Corina (7) ; Aga werd Optronics en is niet meer van Zwitsers maar van Paul Verminnen.

Zegt Verminnen : “Begin ’85 de torenhoge inflatie leek onstuitbaar riepen de Zwitsers me bij hen. Ze waren het beu. Ik kreeg stante pede de opdracht mijn afdeling te verkopen. Dat heb ik gedaan. Aan mezelf. “

Sindsdien heeft Verminnen zich een weg gebokst. Met vallen en opstaan. “Ik ben in de zaken, maar ben geen zakenman. Ik had niet de minste commerciële oriëntatie. Ik heb de truken geleerd door telkens weer kloppen te krijgen. “

De zakenman die geen zakenman is, scoort met zijn bedrijf vandaag wel hoge toppen in Brazilië. En in de buurlanden. “Optronics is in spe op en top Belgisch, ” lacht Verminnen. “Het is groot in kleine dingen. “

Op het vlak van infraroodsystemen voor de industrie heeft Verminnen 90 % van de Braziliaanse markt. De grootste bedrijven zowel Cargill (van de Knorr-soepen), Petrobras (de staatsdistributeur van olieprodukten) als CVRD (het Braziliaanse Union Minière) rekenen op Verminnen en diens Optronics voor hun “preventieve surveillance”. Ook de Braziliaanse overheid is klant bij Optronics : Verminnen tekent voor de elektronizering van heel wat vuurtorens. Ooit diende de marine hem zelfs te redden voor een al te opdringerige zee. “Toen zag ik echt de dood voor ogen, ” erkent Verminnen.

WARME BAKKER.

Broer Johan, die regelmatig de overstap waagt, begrijpt niet altijd hoe Paul zich er door slaat. Eerlijk : soms weet hij het zelf ook niet. “Ik hou niet van de snoeverij die dikwijls met zakendoen gepaard gaat. Ik ben maar een warme bakker. Die praat dagelijks met zijn klanten ; dat lukt hem omdat ie graag lekker brood maakt. Als hij graag veel poen zou verdienen, sluit-ie zijn winkeltje en begint meteen een industriële bakkerij. “

Intussen heeft de Vlaming Verminnen zich aangepast aan het Braziliaanse denken en doen. “Ik kan makkelijker lachen sinds ik hier ben. En ik heb veel meer geduld. Je leert in dit land alles relativeren. Vergeet jullie eeuwige drang naar stiptheid ; ook in zaken. Mas o menos (meer of minder, ongeveer), daar draait het hier om, zeker in zaken. Relaties en menselijkheid zijn hier belangrijk. Maar mispak u niet aan de eerste indruk : Brazilianen zijn zeer oppervlakkige mensen. Ze nodigen je meteen uit op de koffie maar dat zegt niks. Vooraleer je werkelijk mee mag aanschuiven, zal je op de officiële uitnodiging moeten wachten. “

Of hij ooit nog definitief terug naar België komt ? “De dag dat ik denk dat de veiligheid van mijn kinderen echt in gevaar is, ben ik hier weg. Echt geïntegreerd ben ik hier niet. Ik spreek Nederlands, mijn vrouw en kinderen Duits. De gasten gaan naar een Zwitserse school en kennen alle liedjes van Johan. België, vooral de politiek, beroert mij. Maar ik weet ook dat ik hier heel veel heb wat ik in België nooit zou kunnen gehad hebben. Alleen die armoede hier ergert mij. Ik haat die miserie. En vooral het gevoel dat je er niks kan aan doen. Als ik ooit definitief terug naar België kom dan zal het zijn omdat ik die miserie niet langer aankan. “

R.H.

PAUL EN JOHAN VERMINNEN De ene zingt in Vlaanderen, de andere onderneemt in Brazilië.