Onze politici staan op de verkeerde barricaden

Het metrologiebedrijf Metris komt in handen van het Japanse Nikon. Het hoogtechnologische bedrijf van de jonge, charismatische Bart Van Coppenolle legde de voorbije jaren een indrukwekkend groeiparcours af. Dat was enerzijds gebaseerd op een strategie van interne technologieontwikkeling en anderzijds op een agressieve overnamepolitiek om een aantal geografische of technologievlekken in te kleuren. Voor die laatste strategische keuze betaalt Metris vandaag een zware prijs. De prijs van de autonomie en onafhankelijkheid.

Metris is sinds enkele maanden in zwaar stormweer verzeild. De wereldwijde crisis had een desastreuze impact op de resultaten van het bedrijf. Klanten uit de auto-industrie of de luchtvaartsector schrapten massaal in hun productie en het businessmodel van Metris is rechtreeks gekoppeld aan die productie-investeringen. Door de talrijke overnames van de voorbije jaren keek Metris ook aan tegen een gigantische schuldpositie op de balans. De voorbije jaren waren schulden geen probleem, ze leken bij momenten zelfs hip. Maar toen de bancaire crisis toesloeg, werd helemaal anders aangekeken tegen schuldfinanciering. Metris moest op zoek naar verse middelen om zijn balans weer op orde te krijgen. Dat leidde uiteindelijk tot een verkoop aan de Japanse moloch Nikon.

Meteen rijst de vraag waarom in Vlaanderen geen reikende hand werd uitgestoken naar Metris. Het onderliggende businessmodel staat, anders dan bijvoorbeeld bij Opel, niet ter discussie. En toch beheerst Opel al maanden alle voorpagina’s, terwijl politici zich verdringen in stoere verklaringen om het autoassemblagebedrijf te redden van wat onvermijdelijk is.

Het maatschappelijke draagvlak van een gevoelig dossier als Opel met zijn duizenden werknemers is vele keren groter. Maar dit mag geen vrijgeleide zijn om in minder mediagenieke dossiers geen verantwoordelijkheid te tonen.

Waar zijn nu de architecten van Vlaanderen In Actie (VIA)? VIA stelt dat onze ondernemingen moeten excelleren in innovatie. Men heeft steeds weer de mond vol van de transformatie van de oude economie naar een kenniseconomie. Metris is bij uitstek een symbool van die kenniseconomie. Maar liever dan het bedrijf – dat door een wild om zich heen slaande crisis én een te onvoorzichtige en ambitieuze overnamestrategie is getroffen – doorheen deze moeilijke periode te loodsen, kijkt Vlaanderen de andere kant op en laat het een technologieparel in buitenlandse handen verdwijnen. Nochtans heeft de overheid speciaal instrumenten in de markt gezet, zoals het Gimv XL-Fonds, om bedrijven te ondersteunen die door een gebrek aan kredietverlening naar adem hapten.

We kunnen niet verwachten van de overheid dat ze participeert in alle bedrijven die het moeilijk hebben, maar de stilte die nu heerst, staat in schril contrast met de VIA-trom.

Dit gaat niet over verankering om de verankering, niet over het beschermen van de positie van aandeelhouders. Indien een bedrijf door een overname betere groeikansen krijgt, dan is daar niks op tegen. Dit gaat over de mogelijkheid om alle strategische kansen waarover een onderneming beschikt te benutten. Of is die zo geprezen kenniseconomie dan toch maar lippendienst? (T)

Door Lieven Desmet